μια, δύο, πολλές Ευρώπες...

"η αρπαγή της ευρώπης" από μαθήτριες του 11ου Δημοτικού Σχολείου Ευόσμου

Πριν από μερικά χρόνια, κατά τη διάρκεια της δεύτερης επέμβασης των Αμερικανών στο Ιράκ, βρέθηκα σε συνάντηση με συναδέλφους μου από σχεδόν όλες τις χώρες της Ευρώπης. Αναπόφευκτα, κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, η συζήτηση ήρθε και στο θέμα της εισβολής στο Ιράκ. Όλοι οι συνδαιτυμόνες συμφώνησαν ότι πρόκειται για μια αυθαίρετη πράξη που στόχο έχει να διασφαλίσει τα στρατηγικά συμφέροντα της υπερδύναμης στην περιοχή χρησιμοποιώντας γελοίες δικαιολογίες. Όλοι θα ήθελαν μια πιο σθεναρή και ανεξάρτητη στάση της Ευρωπαϊκής ένωσης και την απόσυρση των στρατευμάτων των χωρών τους από τη σύρραξη.

Ομολογώ ότι στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός, μην έχοντας ξεχάσει μια παρόμοια παλιότερη συζήτηση το 1999 που αφορούσε την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία. Εκεί είχα βρεθεί μόνος μου και εντελώς απομονωμένος να υπερασπίζομαι την άποψη ότι οι Σέρβοι δεν ήταν οι μόνοι κακοί της ιστορίας και ότι η επέμβαση των Αμερικανών ήταν ανήθικη. Αλλά αυτή τη φορά αναθάρρησα, μέχρι την στιγμή που άνοιξαν το στόμα τους οι νεοαφιχθέντες στη συντροφιά μας συνάδελφοι από τις χώρες του πρώην 'υπαρκτού σοσιαλισμού'. Εγώ και οι υπόλοιποι μείναμε με το στόμα ανοιχτό από τον φιλοαμερικανισμό και την κυνικότητα με την οποία οι ανατολικοί συνάδελφοι μας υποστήριζαν τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ, αξιώνοντας μάλιστα ενεργότερη συνδρομή της Ευρώπης. Η κουβέντα δεν συνεχίστηκε για πολύ, αμήχανοι φύγαμε όλοι ο καθένας με τις πολύ διαφορετικές φαντάζομαι σκέψεις του.

Πρόσφατα όταν έτυχε να παρακολουθήσω συζητήσεις και να διαβάσω απόψεις ανατολικών σχετικά με την “““ελληνική””” κρίση, οι συζητήσεις και οι σκέψεις εκείνες ξαναήρθαν στο μυαλό μου.

Οι ανατολικοί πιστεύουν ότι αδικούνται γιατί αυτοί που ήταν πολύ πιο ευπροσάρμοστοι και δεκτικοί σε κάθε νεοφιλελεύθερη συνταγή και έτοιμοι να στηρίξουν ενθέρμως κάθε επιλογή του ΝΑΤΟ, από εμάς τους μεσογειακούς, αφέθηκαν κατευθείαν στο ΔΝΤ χωρίς σκέψη καν να γίνει για Ευρωπαϊκή βοήθεια.

Αγαπητοί φίλοι καλωσορίσατε στο θαυμαστό καινούριο κόσμο!

Το πρόβλημα είναι ότι δεν τους περνάει απ' το μυαλό ότι αυτοί τουλάχιστον δεν έχουν τίποτα να χάσουν και ότι η επιλογή τους δεν είναι μονόδρομος. Όχι! Ανησυχούν μόνο μήπως η κρίση δυσκολέψει το δρόμο τους δια της ΟΝΕ στον πολυπόθητο δυτικό παράδεισο που κοιτάζουν παραζαλισμένοι ακόμα από μακρυά.

Ασφαλώς δεν είναι της ώρας να συζητήσει κανείς πως κατάφερε το μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης μέσα στο οποίο μεγάλωσαν αυτοί οι άνθρωποι να τους γίνει τόσο απεχθές ώστε οτιδήποτε Αμερικάνικο ή Δυτικοευρωπαϊκό να φαντάζει υπέροχο.

Το ζήτημα είναι ότι μιλάμε για μια ακόμα άλλη Ευρώπη. Άλλη η Ευρώπη των Γερμανών, άλλη των Ολλανδών, άλλη των Γάλλων, άλλη των Βρετανών, άλλη των Ανατολικοευρωπαίων, άλλη η δικιά μας και πάει λέγοντας. Δεν είναι μόνο οι τεράστιες οικονομικές διαφορές που ορθώνουν συνοριακές γραμμές πολύ πιο δύσκολα προσπελάσιμες από τα σύνορα που καταργήσαμε.

Δεν είναι μόνο οι εθνικές πολιτικές και τα σύμφωνα σταθερότητας που κάθε άλλο παρά στην σύγκλιση αποβλέπουν. Είναι δυστυχώς και το γεγονός ότι και η θεωρία περί κοινών πολιτιστικών καταβολών πάσχει σοβαρά!

Όχι μόνο τα δημοσιεύματα αλλά και οι απόψεις των απλών ανθρώπων σχετικά με την πρόσφατη κρίση είναι αποκαλυπτικές! Το όραμα της πάλαι ποτέ Ευρωπαϊκής Αριστεράς για μια Ευρώπη των Λαών είναι δυστυχώς πολύ μακρύτερα απ' ότι ήταν όταν ξεκινήσαμε. Ουσιαστικά δεν υπάρχουν πολιτικές προς αυτή τη κατεύθυνση.

Οι πιο ρεαλιστές το έχουν συνειδητοποιήσει και κινούνται ταχύτατα για την διασφάλιση των εθνικών τους συμφερόντων, όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε κι εμείς τόσο καλύτερα.

Δεν είναι λογικός στόχος να προσπαθείς να μοιάσεις στους Γερμανούς, όπως κάνουν οι ανατολικοευρωπαίοι, το λογικό είναι να διατηρήσεις και να αναπτύξεις τη διαφορετικότητά σου.

Φοβάμαι ότι κι εμείς έχουμε ξεχάσει πως ήμασταν και ποιοι ήμασταν και προσπαθώντας να φτάσουμε τους Βορειοευρωπαίους έχουμε γίνει κατά πολύ χειρότεροι.