ανοιχθώμεν, κουνηθώμεν...

Το καταπληκτικό σκίτσο "στ’άρματα, στ’άρματα…" του Γιάννη Ιωάννου στο χθεσινό Έθνος συνοψίζει ευρηματικά τον τραγέλαφο που ζούμε στη χώρα μας, αυτή τη φορά εξ' αφορμής της οικονομικής μας "κατάστασης". Σπασμωδικά, υστερικά, χωρίς προτεραία ανάλυση, με σχέδια της στιγμής, ανακολουθίες, καθυστερήσεις, πισωγυρίσματα. Μέσα σ' όλ' αυτά αν κανείς έχει το κουράγιο -και διαχρονικά οι κάτοικοι αυτής της χώρας το έχουν- να χαμογελάσει του δίνονται απλόχερα οι ευκαιρίες.

Πάρτε για παράδειγμα την περίφημη συλλογή αποδείξεων που πάει κι' έρχεται συνεχώς. Ακόμα κι' αν αγνοήσουμε εντελώς την προφανή διαπαιδαγωγητική αξία του εγχειρήματος (ως λαός ανήλικος και υπό κηδεμονία), θα γίνουμε το πρώτο και μοναδικό έθνος συλλέκτης παγκοσμίως. Προβλέπω μάλιστα κάποιες σπάνιες αποδείξεις (ας πούμε μεγαλογιατρών) να αποκτήσουν αξία πολύ μεγαλύτερη της ονομαστικής τους στο μέλλον, να μου το θυμηθείτε!

Αλλά για να ξαναγυρίσουμε στο σκίτσο του Ιωάννου, το μόνο που βλέπω να λείπει είναι η αξιοπρόσεκτη στάση της καθ' ημάς αριστεράς. Ο μέν συριζα-συν-πως να το λέμε- με φανερή απέχθεια αρνείται να συμμετέχει σε συζητήσεις αλλά απορρίπτει βεβαίως, το δε ΚΚΕ καλεί σε λαϊκό ξεσηκωμό. Μακάρι να βγω ψεύτης αλλά δεν έχω αντιληφθεί ζυμώσεις στις λαϊκές μάζες που να οδηγούν σε αντιστάσεις και ξεσηκωμούς. Αποκλείω βεβαίως την περίπτωση ο λαός να μην έχει ενημερωθεί για την πολύ συγκεκριμένη διέξοδο από την κρίση που έχει(;) να προτείνει η αριστερά. Τι να πω; Μάλλον δεν είναι αρκετά 90 χρόνια για να πείσεις για την ελκυστικότητα του οράματός σου τους Έλληνες, και το ερώτημα παραμένει: τώρα τι κάνουμε;

Εγώ λέω να ακολουθήσουμε, με μπροστάρη την αριστερά μας που έχει και εμπειρία στο θέμα, το παράδειγμα του Γ. Βέλτσου που γράφει στις σημερινές του 'αιχμές':

"Στη Μακρόνησο, κουβαλούσαν πέτρες πατριωτικά, όχι για να χτίσουν αλλά για να εξευτελιστούν. Θα εξευτελιστώ κι εγώ στην αποικία, νέος «δηλωσίας» υπέρ του νέου Παρθενώνα στις Βρυξέλλες.

Στρατηγέ μου Όλι Ρέν, ιδού ο στρατός σας."

Ή ίσως είναι καλύτερα να θυμηθούμε την προτροπή του αξέχαστου Μποστ από τις σταυροφορίες του, όπου οι Άγγλοι περικυκλωμένοι από τους Άραβες αποφασίζουν γενναία:

"ανοιχθώμεν, κουνηθώμεν, δύσκολα παραδοθώμεν..."