Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

στις φάμπρικες της Γερμανίας;

Και μέσα στον ορυμαγδό απειλών, κινδυνολογιών, εκφοβισμών, ρατσιστικών εξάρσεων και άλλων τρομοκρατικών ενεργειών από ξένα και ντόπια (για να θυμηθούμε και την ορολογία) ΜΜΕ, πολιτικούς, υψηλόβαθμους υπαλλήλους και υπηρέτες, αναρωτιέμαι: υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος από αυτούς που πρόσφατα εκλέξαμε ή από τους άλλους που πρόσφατα απορρίψαμε ή έστω από εκείνους που «παλεύουν» για τα δίκαια του λαού, που να σκέφτεται σοβαρά το τι θα γίνει αύριο σε αυτή τη χώρα; Που να έχει έστω και μια ρεαλιστική πρόταση γι αυτό; Και για να μείνω μόνο σε αυτούς που εκλέξαμε, μου δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκονται σε κατάσταση πανικού και έχουν χάσει προ πολλού τη δυνατότητα αποστασιοποίησης από το άμεσο. Χορεύουν στο ρυθμό που τους χτυπάνε παλαμάκια, χωρίς να προλαβαίνουν να σκεφτούν πότε ή πως θα τελειώσει. Αυτή η αίσθηση εντείνεται μέρα με την ημέρα και είναι αυτό που με ανησυχεί περισσότερο απ’ όλα.
Τα αναμενόμενα δεύτερα και σίγουρα όχι τελευταία (αυτό δεν τολμά να το υποσχεθεί κανείς πια!) οικονομικά μέτρα μου θυμίζουν το γάιδαρο του χότζα. Προσπαθούμε να τον μάθουμε να τρώει όλο και λιγότερο και απομένει να δούμε πόσο γρήγορα θα ψοφήσει. Κανείς δεν αναρωτιέται ποια θα είναι η αυριανή Ελλάδα και αν την θέλουμε αυτήν την Ελλάδα ή ακόμα καλύτερα αν την θέλουν τα παιδιά μας.

Γράφει ο Shane Fitzgerald στην Guardian μια ιστορία τόσο δική μας:
Στη δεκαετία του 80, μια γενιά νέων και μορφωμένων Ιρλανδών μεταναστών μετανάστευσε στη Βρετανία για να βρει δουλειά. Τότε η Ιρλανδία ήταν το ‘άρρωστο σκυλί’ της Ευρώπης (κάτι σαν την Ελλάδα τώρα ας πούμε). Κατόπιν μεταμορφώθηκε σε ‘Κελτικό τίγρη’ της Ευρώπης (το περίφημο Ιρλανδικό θαύμα) και τώρα μεταμορφώθηκε πάλι σε γουρούνι (σαν μέλος του Piigs group). Η ανεργία υπολογίζεται ότι θα φτάσει το 15% στους επόμενους 12 μήνες. Εφέτος η μετανάστευση από την Ιρλανδία θα είναι η μεγαλύτερη των τελευταίων 20 ετών. Οι σημερινοί απόφοιτοι θα μεταναστεύσουν για να κυνηγήσουν το όνειρο που τους πούλησε η κυβέρνηση στα χρόνια του Ιρλανδικού θαύματος. Όπως βεβαίωνε ο Ιρλανδός πρωθυπουργός Bertie Ahern το 2006 "the boom times are getting even more boomer". (Ακόμα υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης υποσχόταν κι εδώ η ΝΔ).
Και βέβαια η πρώτη απορία που γεννιέται στο μυαλό κάθε καλόπιστου ανθρώπου είναι «πως βρε παιδί μου η χώρα που εφάρμοσε κατά γράμμα όλη τη νεοφιλελεύθερη συνταγή βρέθηκε στην ίδια θέση με μας τους άχρηστους και τους τεμπέληδες;». Να ρωτήσετε αυτούς που συνεχίζουν να προτείνουν και να εφαρμόζουν την ίδια συνταγή (προχτές διάβασα δηλώσεις του κ. Ανδριανόπουλου για παράδειγμα, έκανε δηλώσεις και ο Αλογοσκούφης! Ναι!)
Κι’εμείς έχουμε, όπως κι οι Ιρλανδοί, μεγάλη ιστορία μεταναστεύσεων που δεν σταμάτησε σχεδόν ποτέ. Η ιστορία μας είναι γεμάτη από κυβερνήσεις που δεν έβρισκαν τίποτα άλλο να κάνουν από το να σπρώχνουν τους νέους στη μετανάστευση. Να κάνουν διακρατικές συμφωνίες για να στείλουν τόσα ‘κομμάτια’ κλπ. Αν ήταν και από μη εθνικόφρωνα οικογένεια ακόμα καλύτερα. Ήταν καλό ρουσφέτι κάποτε ένα εισιτήριο για την Αυστραλία. Είχαν φτιάξει και ειδικό κέντρο εκπαίδευσης για τους μετανάστες (μη μας ρεζιλέψουν εκεί που θα πάνε). Και δεν ήταν μόνο εργάτες οι μετανάστες μας. Μέχρι τη δεκαετία του 90, τα καλύτερα μυαλά των θετικών επιστημών τουλάχιστον, πήγαιναν μετά τις σπουδές τους στην Αμερική, για να μην γυρίσουν ποτέ πίσω οι περισσότεροι.

Εδώ όμως, ή περίπου εδώ, σταματούν οι ομοιότητες και αρχίζουν οι δικές μας παθογένειες. Τα παιδιά μας τα σπρώχνουμε κυρίως εμείς να σπουδάσουν ανεξαρτήτως προοπτικής. Και δεν είναι το μόνο στραβό που κάνουμε στη διαπαιδαγώγηση τους. Χάθηκε μαζί με πολλά άλλα πράγματα η παραδοσιακή ελληνική έφεση στην φιλομάθεια και την επιχειρηματικότητα.

Το ζήτημα τώρα είναι δυστυχώς, όταν έρθει η ώρα για την επόμενη μετανάστευση που θα βρούνε να πάνε και σε τι δουλειές θα δουλέψουν τα δικά μας παιδιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε ένα σχόλιο:

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails
Powered By Blogger