Είδα όλες τις προσωπικότητες αυτής της χώρας να παρελαύνουν από το γυαλί, τον πρωθυπουργό, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και τους ηγέτες της αριστεράς. Μου μίλησαν αυστηρά αλλά με ειλικρίνεια και υπευθυνότητα, όπως αρμόζει στους ταγούς αυτής της χώρας με την τεράστια πολιτική ιστορία. Διάβασα επίσης τις γνώμες που έχουν σχηματίσει για μας οι υπόλοιποι άνθρωποι στην Ευρώπη. Αισθάνθηκα βαρύ το καθήκον να πάρω μια απόφαση σχετικά με την στάση που θα κρατήσω: να βάλω πλάτη για να σώσω την πατρίδα; ή να κατέβω στους δρόμους και να αντισταθώ;Για να δούμε αν τα κατάλαβα καλά.
Τα μέτρα τα πήραμε για ψυχολογικούς λόγους (των Ευρωπαίων όχι δικούς μας), για να αισθάνονται καλά που θα μας δανείσουν (αν μας δανείσουν) γιατί αλλιώς δεν θα έχουμε σε μερικές εβδομάδες πως να πληρώσουμε τους μισθούς, άρα δεν τα πήραμε και τόσο για ψυχολογικούς λόγους (μπερδεύτηκα πάλι). Σωστά, στον ασθενή δεν λέμε ποτέ όλη την αλήθεια, έτσι;
Και τι θα γίνει μετά; Βλέπουμε! Ας πούμε για να περνάει η ώρα ότι θα μειώσουμε τις δαπάνες του κράτους, θα φορολογήσουμε τους πλούσιους και θα κυνηγήσουμε τους φοροφυγάδες.
Ποιοι είναι αυτοί; Ξέρουμε (από πριν από τις εκλογές) αλλά δεν το λέμε για να μη λακίσουν
Εγώ τι πρέπει να κάνω; Να δεχτείς στωικά τα μέτρα, με πίστη στην κυβέρνηση ενώ θα προσεύχεσαι στο θεό της Ελλάδος (ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει βάλει ξυπνητήρι;)
Από την κ. Παπαρήγα αποκόμισα τα ακόλουθα:
Τα μέτρα ήταν προαποφασισμένα στις Βρυξέλλες προ πολλού (Σαδομαζοχιστικά μονοπώλια θέλουν να μας δουν ταπεινωμένους και να δοκιμάσουν τα σχέδια τους σε μας πριν τα εφαρμόσουν στην υπόλοιπη Ευρώπη). Δε βλέπω να με βοηθάει σε κάτι αυτό!
Ναι αλλά αν ξεσηκωθούμε θα αποτρέψουμε τα μέτρα; Όχι αλλά θα θέσουμε παρακαταθήκες (να μη νομίζουν ότι είμαστε και κότες).
Και με τους μισθούς που δεν έχουμε να πληρώσουμε τι θα γίνει; Λεφτά υπάρχουνε (κάπου το έχω ξανακούσει αυτό).
Εκείνο όμως που με απογοήτευσε πλήρως ήταν η στάση της στις επίμονες ερωτήσεις του Πρετεντέρη για το τι έχει ακριβώς να προτείνει (έξοδο από την ΟΝΕ; έξοδο από την ΕΕ; επαναστατική αλλαγή;). Η κυρία γραμματεύς ψέλλισε ότι ο καθένας πρέπει να αποφασίσει...(δηλαδή πάλι εμείς θα φταίμε). Δεν είχε δηλαδή το κουράγιο να πει στην τηλεόραση ποιο είναι το κοινωνικό μοντέλο που προτείνει το κόμμα της. Σωστά, στον ασθενή δεν λέμε ποτέ όλη την αλήθεια, έτσι;
Το καλύτερο ωστόσο το είπε στο τέλος όταν προέβλεψε ότι θα έρθει η ανάκαμψη αλλά θα είναι μικρή και μετά θα βυθιστούμε σε βαθύτερη ακόμα ύφεση. Απήλαυσα το βάθος της μαρξιστικής ανάλυσης και ανανέωσα την πίστη μου στο κόμμα και στο αναπόφευκτο της νίκης του σοσιαλισμού.
Άκουσα και τον Υπουργό επί των Οικονομικών μας:
- Υπάρχει μια γενικευμένη κρίση αξιοπιστίας, οι Ευρωπαίοι δεν μας πιστεύουν ακόμα κι όταν εξαγγέλλουμε τα μέτρα που μας ζητούν. Αγαπητέ κύριε υπουργέ δεν θέλω να σας το χαλάσω αλλά α) ούτε εμείς σας πιστεύουμε, β) το πρόβλημα είναι ότι πέσατε στην παγίδα που μόνοι σας ανοίξατε, όπως ακριβώς έκανε και η ΝΔ με την απογραφή. Εμείς θα πληρώσουμε το λογαριασμό κι εσείς θα πληρώσετε(;) την αγανάκτηση μας. Αγανάκτηση που θα εκφράσουμε οργανωμένα (σε ξεχωριστή πλατεία το κάθε κόμμα και ο καθένας στο δικό του καναπέ), υπό το άγρυπνο βλέμμα του CNN.
Βαθύτατα ανήσυχος, έκανα ζάπινγκ και έπεσα σε ένα πολύ παραστατικό παραλληλισμό της εξαγγελίας των νέων μέτρων με τα γενετήσια πάθη γνωστού μοντέλου-αοιδού(;) και κατόπιν σε μια κακόπιστη και λαϊκίστικη κριτική σχετικά με το κόστος και τη σκοπιμότητα του ταξιδιού του πρωθυπουργικού αδελφού (πως λέγαμε βασιλομήτωρ παλιά!). Στο δρόμο μούγκρισε καθησυχαστικά μια πόρσε καγιέν. Και τότε δεν ξέρω γιατί, αισθάνθηκα οικεία και ηρέμησα, όλα είναι ένα κακό όνειρο και θα περάσει! Business as usual!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε ένα σχόλιο: