Η περαίωση της πολιτικής

"τὴν ἐκεῖθεν περαίωσιν,..., ἄπορον ὁρῶντες" Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι: Τιμολέων

Περαίωση: άλλη μια ωραία λέξη με διττή σημασία. Προς το παρόν σημαίνει να διαβείς ένα εμπόδιο ή να τελειώσεις ένα έργο. Στο μέλλον θα προστεθεί σίγουρα και η έννοια της επ' απειλή αποδοχής του αδικήματος της φοροδιαφυγής, είτε αυτό έχει τελεσθεί είτε όχι, με προφανές αποτέλεσμα την πλήρη εξάπλωση του φαινομένου. 

Αλλά εφόσον βρεις ένα τόσο ωραίο τρόπο για την διάχυση των ευθυνών σου και την αποδοχή της συνευθύνης από το θύμα σου, οφείλεις να το εκμεταλευτείς στο έπακρο. 
Έτσι σκέφτηκαν ίσως οι επιτελείς του ΓΑΠ, με πατριωτικό οίστρο, σκυμμένοι στα laptop τους και με το ένα μάτι στο κλείσιμο των χρηματιστηρίων και το άλλο στο facebook. Άμα είσαι νέος, ωραίος, έχεις πάει σε καλά σχολεία και γυμναστήρια, είσαι και σοσιαλιστής, όλα τα καταφέρνεις!

Η ιδέα είναι απλή. Αφού μας κάνουν όλοι κριτική και δεν τους αρέσει που τους σώσαμε από την χρεωκοπία να κάνουμε μια περαίωση των πεπραγμένων μας από την ημέρα που αναλάβαμε και πάπαλα. Αναβαπτισμένοι στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε και να ολοκληρώσουμε το πατριωτικό μας έργο απερίσπαστοι. 

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ούτε αυτή η ιδέα είναι δική τους. Την έχουν εφαρμόσει πολλάκις οι κατά κανόνα επιτυχημένοι Έλληνες πρωθυπουργοί με πιο πρόσφατο τον Κώστα Καραμανλή που κατάφερε μέσω των εκλογών να περαιώσει τα αποτελέσματα των πυρκαγιών του 2007 που για ιστορικούς λόγους και μόνο αναφέρω: 

"κάηκαν 268.834 εκτάρια γης, με αποτέλεσμα το θάνατο τουλάχιστον 63 ανθρώπων. Επίσης κάηκαν 1.500 σπίτια και έμειναν 6.000 άστεγοι. Το ύψος των καταστροφών έφθασε τα πέντε δισεκατομμύρια Ευρώ" 

Και βέβαια δεν εννοώ προς θεού ότι έφταιγε κανείς για όλα αυτά, η στραβή μας η τύχη μόνο! Άλλωστε αυτά εκρίθησαν. 

Αφού πέτυχε λοιπόν το 2007, το επανέλαβε και το 2009. Δεν έχει σημασία που έχασε τις εκλογές. Ότι έγινε στο παρελθόν, πάει! Το πολύ-πολύ θα γίνουν μια-δυο εξεταστικές για να περνάει η ώρα και να έχουν να λένε τα κανάλια (μη τους αφήσουμε τους ανθρώπους χωρίς δουλειά).

Ανασκουμπώθηκαν λοιπόν τα παιδιά και βάλανε τον ΓΑΠ να μας πει ότι όποιος δεν πάει να ψηφίσει αυτούς που θέλει αυτός, δεν αγαπάει την πατρίδα και τότε κι αυτός θα θυμώσει και θα κάνει ξανά εκλογές. Μπορεί μάλιστα να κινδυνεύσουν κι οι καταθέσεις μας! 


Δεν μοιάζει και πολύ διαφορετικό από αυτό που ζήσαμε από τη δεξιά όλη τη μεταπολεμική περίοδο ή όπως λέει κι ο Γ. Νεγρεπόντης:

Παπάδες δάσκαλοι
και χωροφυλάκοι
κι όλοι όσοι θέλουμε
νόμο και τάξη

Κι όσοι τ’αντίθετο
θέλουν να γίνει
είναι απάτριδες
άθρησκοι και κτήνη

Αυτό που ζούμε έκτοτε και ειδικά μετά τις εκλογές ενώ ξεκίνησε σαν τραγωδία εξελίχθηκε σε φαρσοκομωδία που για άλλη μια φορά έχει σαν στόχο να διασκεδάσει τον θεατή μέσα από την ολοφάνερη προσπάθεια παραπλάνησης του. 

Όλοι οι ηθοποιοί είναι ανυποψίαστοι για τα όσα συμβαίνουν και απαντούν σε ανύπαρκτα υποθετικά ερωτήματα, αφού πρώτα φροντίσουν να τα θέσουν στον εαυτό τους οι ίδιοι. 

• Ο ΓΑΠ προσποιείται ότι το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό, δεδομένων των συνθηκών δηλαδή κατά το κοινώς λεγόμενο 'το κάνει γαργάρα'. Που να πάει για εκλογές τώρα! Μπορεί να μην του έπιασε η περαίωση τώρα αλλά όταν έρθουν τα πιο δύσκολα (που θα έρθουν!) το ξανακάνουμε όπως ο Κώστας.
• Ο Σαμαράς θριαμβολογεί για το γεγονός ότι η απόσταση του από το ΠΑΣΟΚ μειώθηκε και κάνει πως δε βλέπει ότι ο αριθμός των ψήφων που πήρε  είναι ακόμα μικρότερος, ο μικρότερος που πήρε η δεξιά ποτέ! Ποντάρει δηλαδή στο πραγματικό γεγονός ότι τα μαθηματικά δεν είναι και το πιο δυνατό σημείο των νεοελλήνων.
• Η αριστερά πάλι με προεξάρχον το ΚΚΕ θριαμβολογεί που όσοι πήγαν μπροστά στην κάλπη, στην αγωνία τους να ρίξουν κάτι που θα προσμετρηθεί τους ψήφισαν όπως όπως. Κάνουν πως δε βλέπουν τις άδειες οργανώσεις τους, τη φανερή περιφρόνηση, την  ταύτιση τους με το σύστημα από τις μεγάλες μάζες και ειδικά από τη νεολαία. Στο κάτω κάτω, το μαγαζί να διατηρείται και η κρατική χρηματοδότηση να έρχεται τακτικά. Αλήθεια κανείς από αυτούς που πονάνε το λαό δεν σκέφτηκε να προτείνει τη μείωση της χρηματοδότησης των κομμάτων αντί για τη μείωση των συντάξεων. 
• Όλοι μαζί τώρα κοιτάνε αλλού και δεν έχουν καμιά βαθυστόχαστη ανάλυση να μας κάνουν για την τεράστια αποχή. Τους φτύνουν και προσποιούνται ότι ψιλοβρέχει! Μερικοί θρασύτεροι χρεώνουν την αποχή μόνο στον αντίπαλο αλλά όπως καταλαβαίνετε η άρνηση της πραγματικότητας όταν δεν είναι ασθένεια είναι αγυρτεία!

Μετά από αυτές τις αισιόδοξες σκέψεις, περιμένουμε όλοι άπρακτοι όπως ο Τιμολέων μήπως αδειάσει η θάλασσα από τα καράβια των Καρχηδονίων και διαβούμε απέναντι στη Σικελία. Μερικοί (ή μήπως πολλοί;) από μας δεν είναι καθόλου βέβαιοι ότι θέλουν έτσι κι αλλιώς να περάσουν...

από τις ιστορίες δύναμης του Carlos Castaneda

"Υπάρχουν τρία είδη κακές συνήθειες που παραχρησιμοποιούμε όταν βρισκόμαστε μπρός σε ασυνήθιστες καταστάσεις της ζωής. Πρώτη, να παραβλέπεις ό,τι γίνεται ή έγινε και να νιώθεις σα να μην έγινε τίποτε. Αυτός είναι ο δρόμος του φανατικού. Δεύτερη, να δεχόμαστε καθετί όπως μας παρουσιάζεται και να νιώθουμε ότι ξέρουμε τι συμβαίνει. Αυτός είναι ο δρόμος του πιστού. Τρίτη, να βασανιζόμαστε από το γεγονός είτε γιατί δε μπορούμε να το παραβλέψουμε είτε γιατί δε μπορούμε να το δεχτούμε ολόψυχα. Αυτός είναι ο δρόμος του τρελού. Υπάρχει κι' ένας τέταρτος, ο δρόμος του πολεμιστή. Ο πολεμιστής ενεργεί σα να μην είχε συμβεί τίποτε, γιατί δεν πιστεύει σε τίποτε, κι' ωστόσο δέχεται καθετί όπως του παρουσιάζεται. Ποτέ δε νιώθει ότι γνωρίζει, μήτε σά να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτε. Ενεργεί σα να ελέγχει τον εαυτό του , ακόμη κι άν τρέμει στα πόδια του"

ψευδόμενες αλήθειες και αληθινά ψέμματα

Ας αναλάβουμε την ευθύνη μας …και ας ενηλικιωθούμε… ας πάψουμε να βλέπουμε τους άλλους ναρκισσιστικά, σαν την πηγή που θα ικανοποιήσει τις ανάγκες μας… και ας μάθουμε να ζούμε χωρίς ομφάλιο λώρο… Οι καλές νεράιδες του παραμυθιού τέλειωσαν… Θα πρέπει να παλέψουμε για να αλλάξουμε, να επιβιώσουμε και κυρίως να νικήσουμε την απελπισία μας… Φτάνει πια με τους στενόκαρδους, τους μίζερους τους καταστροφολόγους… όλους αυτούς που δεν βρίσκουν τίποτα καλό να πούν ή να κάνουν εκτός από το να χτυπούν ανελέητα τα "κακώς κείμενα". Να λες την αλήθεια δεν είναι με κανένα τρόπο το ιδιοτελές αντίθετο από το να λες ένα ψέμα. Υπάρχουν ψευδόμενες αλήθειες και αληθινά ψέματα. Φτάνει πια λοιπόν με τον παραλογισμό που μας διακατέχει μεμψίμοιρα να παραχώνουμε εμείς οι ίδιοι την Ελλάδα ακόμα πιο βαθειά στο τάφο… Μπορεί το πλοίο από στιγμή σε στιγμή να βουλιάξει θα πρέπει όμως να βρούμε τρόπους για να επιζήσουμε. Δεν υπάρχει καμιά γενναιοδωρία στη αυτοκτονία και κυρίως στην αυτολύπηση και στο μαζοχισμό … ας πάψουμε λοιπόν να ριψοκινδυνεύουμε με την απελπισία μας την ίδια μας τη ζωή και ας μάθουμε να ριψοκινδυνεύουμε τη ζωή μας ναι αλλά για να τη σώσουμε . Και πάνω απ΄όλα ας πάψουμε να βασανίζουμε τον εαυτό μας με το πρόβλημα, ας αλλάξουμε προγραμματισμό και ας σταματήσουμε να πενθούμε… Το να υπάρχεις σημαίνει να είσαι ενεργητικός και ζωντανός, σημαίνει ότι διαλέγεις να βγεις από την ψεύτικη παθητικότητα του να υφίστασαι , ή από το να σε μεταχειρίζονται οι άλλοι.

Κορόνα χάνεις,γράμματα κερδίζω

Το χρέος μας στα τέλη του 2010 θα είναι 350δις και το 2014 θα ξεπεράσει τα 470δις..... παρά τα μέτρα.... κορόνα χάνεις , γράμματα κερδίζω ...

Τι σημαίνει εξωτερική βοήθεια ;

"Εξωτερική βοήθεια σημαίνει να παίρνεις χρήματα από τους φτωχούς μιας πλούσιας χώρας και να τα δίνεις στους πλούσιους μιας φτωχής"

ο κατέχων τα media =Medioκράτης

Αναδημοσιεύω από το enimerosi24.gr κείμενο που υπογράφεται ανωνύμως από τρείς εργαζομένους στον 105,5 Στο Κόκκινο με κάθε επιφύλαξη λόγω ακριβώς της ανωνυμίας. 

Βεβαίως εφόσον όλα αυτά που καταγγέλονται αληθεύουν, η επιλογή της ανωνυμίας είναι κατανοητη. Θα περίμενε βέβαια κανείς μια πιο θαρραλέα στάση από αριστερούς αλλά στις μέρες που ζούμε το μεροκάματο αποκτά μιαν άλλη σημασία. 

Εκείνο που σίγουρα περιμένουμε όλοι είναι μια πειστική απάντηση από το σταθμό και φυσικά από το Συνασπισμό. Είναι αλήθεια όλα αυτά;

Ξέρω ότι κάποιοι ίσως έχουν ενστάσεις για την στιγμή την οποία δημοσιεύεται το κείμενο. Σε αυτούς απαντώ ότι το μόνο που μπορεί να μας σώσει αυτή τη στιγμή είναι η αλήθεια και μόνο η αλήθεια, άλλωστε αν κάποιος έχει άλλη άποψη για το θέμα θα την φιλοξενήσουμε ευχαρίστως.

Θα είχα βεβαίως πάρα πολλά να σχολιάσω, να συμπεράνω και να σκεφτώ για τα όσα καταγγέλλονται, τα αφήνω σε σας... 

Πολύς Τσίπρας, αλλά λίγη… τσίπα στον 105,5 στο Κόκκινο του Συν 

Μπορεί το ΕΣΡ να ετοιμάζεται να δώσει άδεια στο Κόκκινο, στο ραδιόφωνο του Συνασπισμού, αλλά τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά εδώ στο σταθμό. Γι’ αυτό κι εμείς, που εργαζόμαστε στο Κόκκινο και παραμένουμε αριστεροί, κρίναμε σκόπιμο να κάνουμε γνωστά μερικά πράγματα στον κόσμο της αριστεράς, γιατί φοβόμαστε ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, όχι μόνο θα χάσουμε τη δουλειά μας, αλλά και θα εξουδετερωθεί τελείως ένα ραδιόφωνο, που θα μπορούσε να αποδειχτεί φάρος για τους αριστερούς και για όλους τους εργαζόμενους σ’ αυτές τις σκοτεινές και τρικυμισμένες εποχές.

• Πριν ενάμιση χρόνο ο Τσίπρας αντικατέστησε τον διευθυντή Θανάση Καρτερό, ΚΚΕ προερχόμενο από τον Περισσό και με ΚΚΕ νοοτροπία, έμπιστο του Αλαβάνου, με τον δικό του Γιώργο Ανανδρανιστάκη, ο οποίος ανέλαβε να μεταμορφώσει τον σταθμό σε κινηματικό και να τον οδηγήσει σε πιο αριστερή γραμμή και είπαμε ότι θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Πλην όμως, όπως αποδείχτηκε, το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να μετατρέψουν το σταθμό σε αντίγραφο του 902, πιστό στη γραμμή του Τσίπρα και της ομάδας του, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχει μεγάλη αγανάκτηση και στο κόμμα, αλλά και ανάμεσα στους εργαζόμενους. Και ο διευθυντής Ανανδρανιστάκης, που στην αρχή πήγε να μας δείξει ένα δημοκρατικό πρόσωπο, αμφισβητείται όλο και πιο σοβαρά από το προσωπικό γιατί έχει μετατρέψει το σταθμό σε ντουντούκα, λογοκρίνει αδίσταχτα δημοσιογράφους, προωθεί τους ημέτερους, είναι αλλοπρόσαλλος και δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, μιλάει άσχημα, απειλεί εργαζόμενους, έχει δημιουργήσει αυλή, και ξεπερνάει κάθε όριο όταν πρόκειται για τη γραμμή Τσίπρα. Ακόμα και απειλές απόλυσης εκτοξεύει, ενώ ετοιμάζει και απολύσεις (συζητιούνται διάφορα ονόματα) για όσους υποτίθεται ότι αμφισβητούν τον πρόεδρο του Συν, την ίδια στιγμή που οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Τσίπρα, όπως ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης κλπ, είναι κομμένοι από το ραδιόφωνο, ή βγαίνουν με το σταγονόμετρο και το όνομα Αλαβάνος προκαλεί μέσα στο Κόκκινο πυρετό. Με όλα αυτά έφτασε να ακούγεται ότι ο πρόεδρος του ΔΣ της εταιρίας που ελέγχει το Κόκκινο, ο Αριστείδης Μανωλάκος, θέτει ζήτημα αντικατάστασης του Ανανδρανιστάκη και μακάρι να το θέσει και να γίνει αποδεκτό, εκεί που έχουμε φτάσει. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβουν όλοι όχι μόνο τι γίνεται αυτή τη στιγμή στο Κόκκινο, αλλά και τι γίνεται στο Συνασπισμό.

Ο ψυχοπαθής δολοφόνος με τη μολότωφ

Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, ένας μαλάκας δήθεν αναρχικός πέταξε μια βόμβα σ' ένα καφέ, όπου εργάτες, υπάλληλοι και μικρομαγαζάτορες έπιναν τον καφέ τους ακούγοντας μουσική. Τραυματίστηκαν είκοσι και ένας από αυτούς πέθανε. Ο μαλάκας λεγόταν Εμίλ Ανρύ, το καφέ βρισκόταν στο Παρίσι, και ήταν το βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου 1894...

"Ένας θανάσιμος εχθρός του αναρχισμού δεν θα μπορούσε να καταφέρει καλύτερο πλήγμα εναντίον του απ' ότι ο Εμίλ Ανρύ, όταν πέταξε την ανεξήγητη βόμβα του ανάμεσα σε ειρηνικούς ανώνυμους ανθρώπους που είχαν πάει να πιούν μια μπύρα πριν κοιμηθούν... Ο Εμίλ Ανρύ δηλώνει, ισχυρίζεται, διακηρύττει πως είναι αναρχικός. Είναι πιθανό. Αλλά ο αναρχισμός έχει γερές πλάτες, σαν το χαρτί, αντέχει τα πάντα. Σήμερα είναι της μόδας να διεκδικούν κάποια σχέση μαζί του οι εγκληματίες, όταν μάλιστα έχουν διαπράξει κάποιο αρκετά καλό έγκλημα..."

Octave Mirabeau

Οι μόδες στην Ελλάδα φτάνουν από το Παρίσι με κάποια καθυστέρηση, ο Μιραμπώ τα έγραφε αυτά το 1894, πριν από εκατόν δεκαέξι χρόνια...

αναδημοσίευση από το Μαύρο Γάτο

για όλα φταίει το γκαζόν

Η χορτοκοπτική μηχανή πέρασε από παντού. 

Έκοψε τα αγριόχορτα μαζί με τα τριαντάφυλλα. Τα αγριόχορτα που ήταν στα όρια ή εκτός ορίων τη γλύτωσαν και πάλι, αλλά κι αυτά που κόπηκαν θα φουντώσουν πάλι γρήγορα ως εκ φύσεως ανθεκτικά. 

Αντιθέτως τα όποια “χρήσιμα” έχουν απομείνει θα παραιτηθούν από όποια προσπάθεια έκαναν μέχρι τώρα, πνιγμένα μέσα στ' αγριόχορτα και τα φυτοφάρμακα εισαγωγής, τσακισμένα από το μαχαίρι της μηχανής μας. 

Άλλωστε κι αυτά παλιόχορτα είναι, ατίθασα, μικρή απόδοση έχουν και κακομούτσουνους καρπούς εκτός προδιαγραφών. 

Δεν γινόταν διαφορετικά. Εμείς και οι προκάτοχοι μας είχαμε σπείρει κατά καιρούς ζιζάνια κάθε είδους (κατά λάθος και πάντα με καλή πρόθεση), είχαμε επίσης λησμονήσει να σκαλίσουμε και να ποτίσουμε στοιχειωδώς (ήταν πολύ κουραστικό). Δεν πειράζει όμως! 

Τώρα θα φωνάξουμε ειδικούς τεχνοκράτες να μας συμβουλέψουν πως να φυτέψουμε πιο ευπροσάρμοστα και ανθεκτικά φυτά και να διορθώσουν όλα μας τα λάθη, που έγιναν επαναλαμβάνω πάντα με καλή πρόθεση. 

Μετά έχει ο θεός, δεν θα σηκωθούν κι οι μπάμιες να βαρέσουν το μανάβη!

Την πρώτη προσπάθεια την έκανε μάλλον ο Ιμπραήμ, για να μην πάμε πιο παλιά, που προσπάθησε να αντικαταστήσει τους ατίθασους ντόπιους με φελάχους από την Αίγυπτο, βοηθούσαν βέβαια και πολλοί ντόπιοι. 

Ακολούθησαν πολλοί, πολιτικάντηδες, δικτάτορες, κατακτητές και πάλι πολιτικάντηδες και δικτάτορες. Έγιναν εμφύλιοι και μεταναστεύσεις και φυλακές και εκτελέσεις και εξορίες, δοκιμάστηκαν φάρμακα δηλητηριώδη και αποχαυνωτικά αλλά παρόλη την τεράστια ευγενή προσπάθεια “ευγονικής” συνεχίζουν να υπάρχουν (όλο και πιο λίγοι ειν' αλήθεια) κάποιοι που δεν θέλησαν να γίνουν όπως οι άλλοι.

Ελπίζουμε η τελευταία ριζική επέμβαση να τους εξαλείψει. Και θα είναι ριζική γιατί δεν θα ασχοληθεί μόνο με την οικονομία. Όχι βέβαια! Θα επεκταθεί πρωτίστως σε ότι έχει απομείνει από την παιδεία και τον πολιτισμό. Εκεί έχει εντοπιστεί το πρόβλημα της χώρας! Για να γίνουμε πιο ευπροσάρμοστοι και ομοιόμορφοι. Πιο ελαστικοί!

Άσε που η παιδεία είναι ανεκμετάλλευτoς χώρος επιχειρηματικής δράσης. Όπως είπε και ένας φωστήρας της προηγούμενης διακυβέρνησης: αν είχε περάσει η αλλαγή του άρθρου 16 ξέρετε τι ανάπτυξη θα είχε η χώρα; Μπορεί και να μη φτάναμε ως εδώ!

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

Πρέπει να καταλάβουμε όλοι τις έννοιες των λέξεων, αλλιώς δεν θα μπορούμε να συνεννοηθούμε. Τι σημαίνει ‘διαρθρωτική αλλαγή’, ‘εξυγίανση’, ‘αναδιάρθρωση’ κλπ.

Ας πούμε τι σημαίνει ‘ανάπτυξη’: Ξέρω ότι εμείς όταν ακούγαμε ανάπτυξη μέχρι τώρα φανταζόμασταν εργοστάσια που παράγουν κάτι. Όχι κύριοι, ανάπτυξη είναι τα ιδιωτικά σχολεία, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα ιδιωτικά νοσοκομεία, η ιδιωτική ασφάλιση (αυτά δηλαδή για τα οποία υποτίθεται ότι εισπράττει το κράτος φόρους και εισφορές), αλλά και άλλες ευφάνταστες δραστηριότητες: ας πούμε οι εισπρακτικές εταιρείες, οι εταιρείες που εκμεταλλεύονται τους δρόμους που φτιάξαμε εμείς, οι εταιρείες που θα αναλάβουν να βρίσκουν ποιος έχει χτίσει αυθαίρετο και λοιπά πολλά. Τελικά σημαίνει δηλαδή να πουλάμε οι μισοί τις μανάδες μας και τα παιδιά μας στους υπόλοιπους. Το κατάλαβα καλά;

ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για να ‘εξυγιανθεί’ η παιδεία μας είναι να υποστεί ‘διαρθρωτικές αλλαγές’. Έλα όμως που υπάρχουν εδώ διάφοροι αντιδραστικοί που αντιστέκονται δικαίως ή αδίκως!

Υπάρχει λύση και γι’ αυτό! Ακριβώς αυτή που χρησιμοποιήσαμε και για όλα τα υπόλοιπα. Θα καταστήσουμε τα πανεπιστήμια εντελλώς αναξιόπιστα!

Πρώτα επί δεκαετίες, με συγκεκριμένες πολιτικές, θα ευνοούμε όλα τα παράλογα και αποδιαρθρωτικά φαινόμενα: τον κομματισμό, την αναξιοκρατία κλπ. Θα ενισχύουμε τους πιο φαύλους από τους ‘δικούς’ μας.

Θα ιδρύουμε πανεπιστήμια και τμήματα σε κάθε χωριό, αντικαθιστώντας τα στρατόπεδα που κλείνουν, με κάθε απίθανο αντικείμενο, χωρίς καμιά προετοιμασία, ανθρώπινο δυναμικό και υποδομή. Θα μας βοηθάνε σ’ αυτό και οι τοπικές κοινωνίες.

Μετά θα αναγορεύσουμε τα ΤΕΙ σε πανεπιστήμια, εν μία νυκτί, με καθηγητές που δεν έχουν καν πτυχίο πανεπιστημίου που θα τους δώσουμε διδακτορικά μαϊμού με συνοπτικές διαδικασίες.

Επί δεκαετίες θα αυξάνουμε τους εισακτέους χωρίς κανένα ενδοιασμό για να κερδίζουμε ψήφους και θα καταργούμε κάθε όριο που θα εμποδίζει τους ψήφους να έλθουν σ’ εμάς αβίαστα. Με μια μόνο απόφαση του ο πατέρας του ΓΑΠ διπλασίασε τους εισακτέους χωρίς να ρωτήσει κανέναν.

Θα καθόμαστε άπρακτοι και θα απορούμε στα ΜΜΕ για την κατάσταση των πανεπιστημίων μας, δυσφημίζοντας τα με κάθε ευκαιρία. Θα υποδαυλίζουμε την αριστερίστικη ανοησία εκείνων που βάζουν λουκέτα στα πανεπιστήμια για ψήλου πήδημα και τα κρατούν κλειστά και μετά θα καταγγέλλουμε. Θα μας βοηθούν σ’ αυτό έμμισθοι όσο και ελεύθεροι επαγγελματίες των ΜΜΕ.

Και μετά δήθεν έκπληκτοι θα διαπιστώσουμε ότι δεν πάει άλλο και θα προτείνουμε τη λύση του αχταρμά! 

Να ενοποιηθούν πανεπιστήμια και ΤΕΙ μαζί σε ένα Καλλικράτη των πανεπιστημίων, λέει η κ. Διαμαντοπούλου. Να απολυθούν και συμβασιούχοι και εκείνοι των οποίων η θέση θα καταργηθεί. Να μειωθούν και οι εισακτέοι. Θα έρθουν μάλιστα και Δανοί ειδικοί να μας πουν πως το έκαναν στη χώρα τους. Σε μια χώρα δηλαδή όπου τίποτα απολύτως δεν είναι ίδιο με τη δικιά μας. Θα τους πληρώσουμε άραγε;

Κι όλα αυτά για να κρύψουμε, το προφανές από το λαό. Αντιμετωπίζοντας με βαθύτατη περιφρόνηση και ίσως απέχθεια τις  παραγωγικές και πνευματικές δυνάμεις αυτού του τόπου.

Θυμάστε, όπως ο ΓΑΠ που μας είχε κουβαλήσει τον ισπανό αρχιτέκτονα Ασεμπίγιο της πρώτες μέρες μετά τις εκλογές να του πει πως θα διακοσμήσει την πρωτεύουσα του; Όπως έκαναν παλιότερα οι βασιλείς. 

Εδώ είμαστε ιθαγενείς, δεν ξέρουμε τίποτα και είμαστε άχρηστοι για όλα. Το μόνο που ενδιαφέρει όσους κυβέρνησαν αυτό τον τόπο είναι πως θα μας το φέρουν μαλακά για να μη χάσουν τους ψήφους. Πως θα διαχειριστούν εμάς, όχι τα προβλήματα της χώρας.

Το  Ελληνικό Πανεπιστήμιο έχει τεράστια προβλήματα που οφείλονται κυρίως στους πολιτικούς όλων ανεξαιρέτως των παρατάξεων, με την αριστερά να έχει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης από εκείνο που της αναλογεί με βάση την εκλογική της δύναμη. 

Οφείλονται επίσης και σε όλους τους παράγοντες της ακαδημαϊκής ζωής, στους καθηγητές, τους υπαλλήλους των πανεπιστημίων και τους φοιτητές, ακόμα και στις οικογένειες τους αν θέλετε. Αλλά η μερίδα του λέοντος ανήκει βέβαια στους πολιτικούς.

Είναι εξωφρενικό αυτό που τον τελευταίο καιρό προπαγανδίζεται: ότι δηλαδή όλοι φταίνε το ίδιο. Και ερωτώ: Αν μια ιδιωτική επιχείρηση δεν πάει καλά επειδή δεν υπάρχουν κανόνες ή δεν ελέγχονται ή και γενικότερα δεν διοικείται σωστά (και αυτό συμβαίνει σε πάρα πολλές ελληνικές και μη επιχειρήσεις), η κύρια ευθύνη είναι των υπαλλήλων ή περιμένει κανείς από αυτούς να αλλάξουν την κατάσταση;

Το με κάθε τρόπο δυσφημισμένο ελληνικό πανεπιστήμιο έχει ωστόσο πολλές νησίδες οι οποίες εκπροσωπούν επάξια και ισότιμα τη χώρα στην Ευρώπη και τον κόσμο. Δεν τις διαφημίζουν βέβαια τα ΜΜΕ. Αν οι προθέσεις των πολιτικών ήταν ειλικρινείς θα έσκυβαν επάνω στο πρόβλημα και θα αξιοποιούσαν αυτές τις δυνάμεις του τόπου για μια πραγματική ανασύνταξη του πανεπιστημίου.

Ας αναρωτηθούν και οι ανεγκέφαλοι παπαγάλοι που αναπαράγουν τη δυσφήμηση όσο και οι ‘αντισυστημικοί επαναστάτες’ σε ποιανού το μύλο ρίχνουν νερό.

Ποια τιμαλφή πρόκειται να εκχωρηθούν, απείρως πολυτιμότερα από το μισθό μας.

Στο εμπόριο η ποιότητα που προκύπτει από την ανάμιξη Β’ και Γ’ ποιότητας χαρακτηρίζεται ως Γ’ ποιότητα. Έτσι και η προτεινόμενη ανάμιξη πανεπιστημίων και ΤΕΙ, το οριζόντιο κούρεμα του χόρτου φοβάμαι ότι θα σημάνει το οριστικό τέλος του ελληνικού Πανεπιστημίου.

Το λέει βέβαια ο ΓΑΠ: κόκκινη γραμμή είναι η σωτηρία της πατρίδας. 

Δε λέει φυσικά ποιάς πατρίδας!

Υ.Γ.1. Κάντε μια βόλτα στις ιστοσελίδες των ‘πανεπιστημίων’ Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδος, Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας, Δυτικής Μακεδονίας για να μη σας πω για τα ΤΕΙ. Πανεπιστήμια και ΤΕΙ που δεν εξυπηρετούν τίποτα άλλο από εκλογικές ανάγκες. 

Αυτοί που τα ίδρυσαν έχουν ονοματεπώνυμο και είναι στη βουλή και σε αυτή και στην προηγούμενη κυβέρνηση. Αν καταργηθούν θα πρέπει ταυτόχρονα να απαιτήσουμε να παραιτηθούν κι οι ίδιοι.

Υ.Γ.2 «Μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν χρειάζεται 22 πανεπιστήμια. Γι’ αυτό και θεωρώ πως είναι πια αναγκαίο να γίνει ένας στρατηγικός σχεδιασμός για την ανώτατη εκπαίδευση. Υπάρχουν τεράστιες ανισότητες σε εκπαιδευτικό προσωπικό, φοιτητές ανά διδάσκοντα και πολλές άλλες, στα διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα, ακριβώς λόγω της έλλειψης του στρατηγικού σχεδιασμού. Πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει εξορθολογισμός, τόσο σε επιστημονικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο των δαπανών», λέει η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών και γραμματέας της ΠΟΣΔΕΠ, κ. Ευγενία Μπουρνόβα. Λέξη για το πώς φτάσαμε εκεί, για τις ευθύνες των κυβερνήσεων ή έστω των καθηγητών τους οποίους εκπροσωπεί!

Τσέχικη αφίσα για την ελευθερία

Δε μάθαμε τίποτα
δεν ξέρουμε τίποτα, δεν καταλαβαίνουμε τίποτα,
δεν πουλάμε τίποτα,
δε βοηθάμε,
δεν προδίνουμε,
και
δε θα ξεχάσουμε

τώρα σωθήκαμε...

Πολύ φοβάμαι ότι τελικά θα μας “σώσουν” από τη χρεωκοπία! Πρώτα οι Γερμανοί που ανησυχούν, μετά οι Αμερικάνοι, ο Σαρκοζύ, ο Μπερλουσκόνι, ο Βγενόπουλος και πάει λέγοντας.

Από την πανστρατιά που κήρυξε ο ΓΑΠ δεν θα μπορούσε να λείπει ο ΣΥΝ.

Η ΚΠΕ του Συνασπισμού κατάφερε στην τελευταία της συνεδρίαση να εστιάσει στα αίτια της κρίσης και να προτείνει διέξοδο: Κανένα στέλεχος του Συνασπισμού δεν θα μπορεί να εμφανίζεται στα ΜΜΕ περισσότερο από 4 φορές το μήνα! Εκείνος που παραβιάζει τον κανόνα θα παραδίδεται στην περιφρόνηση του λαού με δημόσια ανακοίνωση του κόμματος.

ασφαλής πρόγνωση

Στη θλιβερή επέτειο του πραξικοπήματος, κορυφώνεται η πίεση των «αγορών» για την προσφυγή στο ΔΝΤ με συνεχείς υποβαθμίσεις και δηλώσεις που οδηγούν σε συνεχή άνοδο των spreads, κάτω από τον καλλιεργημένο φόβο της αναδιάρθρωσης του χρέους και των απωλειών που μπορεί να προκύψουν για τους «επενδυτές». Όλα δείχνουν ότι έχουμε μπει σε κατηφόρα με σπασμένα τα φρένα που τελικά φαίνεται πιθανό να έχει τεράστιες, διαδοχικές (όχι μόνο οικονομικές) επιπτώσεις σε όλη την ευρωζώνη.

Ο οικονομικός πόλεμος είναι εδώ! Ζούμε τις μάχες προφυλακών στα πιο αδύνατα σημεία της μεθορίου.

Η κυβέρνηση που προέβλεψε κοντόφθαλμα και λάθος τουλάχιστον τρεις φορές πρώτα ότι τα μέτρα λιτότητας και μετά ότι η ανακοίνωση ή και η συγκεκριμενοποίηση των μέτρων «Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» θα αποκλιμακώσουν τα επιτόκια, στέκεται αμήχανη, χωρίς άλλη πολιτική διέξοδο, έχοντας παίξει όλα τα χαρτιά που είχε στην εξαρχής σημαδεμένη της τράπουλα.

Τώρα θα κάτσει στο τραπέζι με τους ειδικούς του ΔΝΤ να ακούσει τα μέτρα που πρέπει να πάρει του χρόνου ή και πιο γρήγορα, μέτρα που το πιθανότερο είναι να ανοίξουν κι αυτά μια τρύπα στο νερό καταλήγοντας στην πλήρη κατάρρευση.

Μην έχοντας άλλο αποδεκτό δρόμο ετοιμάζει την επικοινωνιακή της εκστρατεία: πώς να φορτώσουμε σε άλλους τις ευθύνες, πώς να ξεγελάσουμε τον κόσμο ώστε να έχουμε το ελάχιστο δυνατό πολιτικό κόστος από την μεγαλύτερη μεταπολεμικά ήττα. Με αυτά ασχολείται!

Ενώ θα έπρεπε να την απασχολεί (κι αυτήν και τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο) το πότε είναι καλύτερα και με ποιανού πρωτοβουλία θα πρέπει να γίνει η αναδιάρθρωση του χρέους (χωρίς να βάλουμε τα συμφέροντα των πιστωτών μας πάνω απ το δικό μας). Κι’ όμως, και τώρα και πάλι λίγοι!

Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

Όπως και στο πραξικόπημα του 67 ο κόσμος δεν αντέδρασε, ούτε καν οι οργανωμένοι! Ήξεραν πως τα κόμματα είναι χρεωκοπημένα στη συνείδηση του κόσμου. Και τι διδάγματα αντλήσαμε άραγε από εκείνη τη χρεωκοπία;

Σήμερα, πάλι ανοχύρωτοι, χωρίς όραμα ή έστω προτάσεις τακτικής τα κόμματα της αριστεράς αρκούνται στις καταγγελίες. Για τη διατήρηση του «μαγαζιού» αρκούν και οι καταγγελίες! Κάποιοι ψελλίζουν ιδέες, ο καθένας τις δικές του. Κάποιοι καλούν τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους, να διασώσει αυτός την ανεπάρκειά τους.

Χτες το βράδυ είδα την κ. Παπαρήγα στην τηλεόραση. Κουρασμένη και χωρίς επιχειρήματα, χωρίς λύσεις, ξέροντας κι η ίδια πόσο λίγο ελκυστικό είναι το μοντέλο κοινωνίας που υποτίθεται ότι επιδιώκει το ΚΚΕ, παρέλειψε να μας το υπενθυμίσει. Το κόμμα θα επιβιώσει! Μέσα στην κρίση ίσως και ν’ αυξήσει τις δυνάμεις του. Όχι έξαλλα πράγματα, εκτός ελέγχου!

Στο άλλο κόμμα που (όπως λέει ο Δ. Μπίρμπας) ο αριστερός ευρωπαϊσμός μάχεται με τον ευρωπαϊκό αριστερισμό, δεν βρήκαν χρόνο να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα. Την Κυριακή θα συσκεφθούν, αλλά η ημερήσια διάταξη έχει τόσα θέματα που δεν το βλέπω να προλαβαίνουν.

Στο μεταξύ ο Αλαβάνος ζητάει να φύγει εδώ και τώρα η κυβέρνηση. Και να έρθει ποιος; Κάτι για επιτροπές λέει. Δηλαδή ωρίμασαν οι συνθήκες; Πάμε για τα σοβιέτ;

Από την άλλη ο Τσίπρας ζητάει δημοψήφισμα (για να πέσουν τα spreads προφανώς) και μας λέει ότι το ΔΝΤ δεν είναι η μοναδική λύση. Προφανώς την άλλη λύση θα μας την πει προσεχώς.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ομοψυχίας, διαβάζω το άρθρο του κ. Δραγασάκη στην Αυγή. Στην ερώτηση  …τώρα η αριστερά τι προτείνει ως λύση; Απαντά: α) παραγωγική ανασυγκρότηση και δημοσιονομική εξυγίανση, β) ένα τολμηρό άνοιγμα σε νέες αγορές και γ) το ευρωπαϊκό χαρτί…."ολοένα και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι το ευρώ έχει εγγενή προβλήματα, του λείπουν οι θεσμοί δανεισμού τελευταίας καταφυγής, του λείπουν οι θεσμοί υποστήριξης έναντι των κερδοσκόπων. Βλέπουμε σιγά - σιγά σήμερα να ακούγονται φωνές υπέρ της Ελλάδας, όχι επειδή ξαφνικά άλλαξαν γνώμη για την Ελλάδα, αλλά επειδή βλέπουν ότι η διάσωση του ευρώ προϋποθέτει διάσωση της Ελλάδας."

Με συγχωρείτε, εμένα δε μου φαίνονται παράλογα αυτά που λέει, αν και δεν πιστεύω ότι είναι επαρκή. Πρωτίστως όμως έχω απορίες: Ο κ. Δραγασάκης λέει κάτι πολύ διαφορετικό από τον ΓΑΠ; Τους κ. Τσίπρα και Αλαβάνο τους άκουσε; Που κολλάνε τα δημοψηφίσματα και οι αγώνες; Η τάση στην οποία ανήκει στο Συνασπισμό συμφωνεί με αυτά; 

Ή μήπως όπως λέει ο Μπίρμπας: "Ο εκχυδαϊσμός και η συλλήβδην απόρριψη της έννοιας της «προγραμματικής αντιπολίτευσης», με υμνολόγιο στη «δομική αντιπολίτευση», έχει στον πυρήνα του την αριστεριστική θεώρηση της μεταρρυθμιστικής ματαιότητας και της αποδοχής των διαψευσμένων ιστορικά αντιλήψεων του  «μαρξίζοντος στρουκτουραλισμού του γεωτρύπανου»".

Πάντως, είναι απορίας άξιον γιατί ο κόσμος με τέτοια σαφή πολιτική και  τέτοιες λαμπρές προοπτικές δεν βγαίνει στο δρόμο. Η αριστερά έκανε ότι μπορούσε. Τώρα ελπίζει στο βολονταρισμό των πολιτών, την ευαισθησία των αναρχοαυτόνομων και το θεό της Ελλάδας που πάντα κάνει κάτι την τελευταία στιγμή. Ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση την κρατική επιχορήγηση θα συνεχίσουν να την παίρνουν. Για να μην είναι εξαρτημένοι!

Ναι, ο κόσμος είναι αγανακτισμένος με όλα αυτά και βράζει στο ζουμί του. Φοβάμαι όμως ότι αν και όταν βγει στο δρόμο θα είναι για να σαρώσει όλο το ανεπαρκές πολιτικό σκηνικό. Και δεν είμαι  καθόλου σίγουρος ότι αυτό που θα προκύψει θα είναι καλύτερο και όχι κανένας έλληνας Μπερλουσκόνι συνοδευόμενος από ορδές ακροδεξιών.

Υπάρχει άραγε καιρός για ανασύνταξη; Για να σώσουμε τα κρυμμένα τιμαλφή!

η 4η παράγραφος

Στις 7 Μαρτίου η “έγκυρη” εφημερίδα Το Βήμα άνοιξε ως κεραυνός εν αιθρία την συζήτηση περί ουσιαστικής άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, με ένα δημοσίευμα οι προθέσεις του οποίου θα μπορούσαν να ελεγχθούν.

Βεβαίως αυτή είναι διαχρονικά μια δημοφιλής συζήτηση στα καφενεία ή τις οικογενειακές συγκεντρώσεις, που γίνεται συγχέοντας την ασυνέπεια, την αναποτελεσματικότητα, την γραφειοκρατία και όλες τις άλλες αρετές του ελληνικού κράτους, μη εξαιρούμενου και του πελατειακού συστήματος με το θεσμό της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.

Η συνήθης επιχειρηματολογία έχει να κάνει με την ύπαρξη κακών, αργόμισθων ή και φαύλων υπαλλήλων που εκμεταλλεύονται την θέση τους για ίδια οφέλη, οχυρωμένοι πίσω από την μονιμότητα. Και βεβαίως θα ήταν παράλογο να λέγαμε ότι όλα τούτα δεν υπάρχουν! Υπάρχουν τόσο πολύ ώστε η υπεράσπιση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων να φαίνεται μια άχαρη υπόθεση. Οφείλονται όμως άραγε όλα αυτά στη μονιμότητα, και θα τα εξαλείψει μια ενδεχόμενη άρση της;

Η κριτική αυτή γίνεται κατά κύριο λόγο από εκείνους που δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι και ξεχνιέται μόλις διοριστούν οι ίδιοι ή μέλη της οικογενείας τους. Αλλά κυρίως συνδαυλίζεται τακτικά και από λαϊκιστικές εξάρσεις κυβερνητικών ή μη πολιτικών αναλόγως των συμφερόντων της στιγμής, την ώρα που οι ίδιοι και τα κόμματα τους έχουν διορίσει, διορίζουν και θα διορίζουν εσαεί πολύ περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από αυτούς που το σύστημα χρειάζεται, κυρίως σε θέσεις που δεν χρειάζονται, αφήνοντας κενές άλλες που είναι εντελώς απαραίτητες. Παρόλο δε το αντιθέτως εικαζόμενο, τα κόμματα της αριστεράς δεν υστερούν σε επιδόσεις στο μικρό μερίδιο της εξουσίας που τους ανατίθεται κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Η συζήτηση αυτή κρατάει τουλάχιστον εδώ και εκατό χρόνια, από τον καιρό δηλαδή που όπως γράφει ο καθηγητής του συνταγματικού δικαίου κ. Αντώνης Μανιτάκης στην χθεσινή Αυγή, ο Ελευθέριος Βενιζέλος την καθιέρωσε με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1911:

“ως δραστική αντιμετώπιση της κομματικής φαυλοκρατίας και ασυδοσίας, που επικρατούσε μέχρι τότε, σχετικά με τους διορισμούς και τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Κάθε πολιτική παράταξη που κέρδιζε τις εκλογές φρόντιζε να απολύει όλους τους υπαλλήλους που είχε διορίσει η προηγούμενη κυβέρνηση και να τους αντικαθιστά με τους δικούς της”.

Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η προφανής ασυνέχεια του κράτους αλλά όπως παρατηρεί και ο Φ. Κουβέλης: “Η αρχή της μονιμότητας αποτελεί βασικό στοιχείο της αρχής του κράτους δικαίου, προστατεύει τη νομιμότητα της λειτουργίας των διοικητικών οργάνων και τη μη εξάρτησή τους από την εκάστοτε κυβέρνηση”. (Εδώ θα προσέθετα και την εξάρτηση από τους άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης). Διότι ποιος υπάλληλος θα επιμείνει στην εφαρμογή του νόμου γνωρίζοντας ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να απολυθεί;

Η μονιμότητα λοιπόν έχει αναμφισβήτητα προτερήματα. Αλλά τι γίνεται με τις παρενέργειες της;

Αν ρίξετε μια ματιά στις προϋποθέσεις του νόμου 3528/2007 (Κώδικας Δημοσίων Υπαλλήλων) για την μονιμοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων, όσο και στους λόγους επιβολής πειθαρχικών ποινών συμπεριλαμβανομένης της οριστικής παύσης, θα δείτε ότι προβλέπονται όλα! Απλά δεν εφαρμόζονται! Αν εφαρμόζονταν δεν θα υπήρχαν αργόμισθοι ή φαύλοι και η εικόνα της δημόσιας διοίκησης θα ήταν άλλη.

Και ποιος έχει την ευθύνη που δεν εφαρμόζονται;

Πρωτίστως οι πολιτικοί προϊστάμενοι και ακολουθούν οι συνδικαλιστικές συντεχνίες που από πίσω τους έχουν τα κόμματα. Κι εδώ τα κόμματα της αριστεράς πρωτοστατούν στη συνωμοσία της σιωπής, τη συγκάλυψη, τη συνδικαλιστική διεκδίκηση λιγότερης εργασίας με την επίκληση του γράμματος του νόμου, την προαγωγή κατ' αρχαιότητα και όχι λόγω ικανοτήτων κλπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εφεύρεση της απεργίας-κατάληψης (δηλώνουμε ότι καταλαμβάνουμε το κτίριο και πάμε σπίτι μας χωρίς να χάνουμε ούτε το μεροκάματο!).

Αλλά για την μη εφαρμογή του νόμου φταίει η μονιμότητα;

Όσο ακριβώς φταίει το σύνταγμα για την πλημμελή εφαρμογή και των υπόλοιπων νόμων! Να καταργήσουμε το σύνταγμα;

Βεβαίως πανηγύρι θα έκαναν οι πολιτικοί μας (για τη σωτηρία της πατρίδος εννοείται) αν τους δίναμε τη δυνατότητα να απολύουν όποιον θέλουν για να προσλάβουν μετά όποιον άλλον θέλουν, τον οποίο μάλιστα θα έχουν έρμαιο των βουλήσεων τους. Απ' αυτό μας προστατεύει το σύνταγμα!

Έχει κανείς αμφιβολία ότι σε μια τέτοια περίπτωση, εκείνοι που θα απολυθούν θα είναι ανεξαρτήτως ικανοτήτων και επιδόσεων, εκείνοι που δεν έχουν προστάτες και κομματική στέγη;

Πιστεύει κανείς ότι οι υπηρεσίες προς τον πολίτη ή η αξιοπιστία των δημόσιων υπηρεσιών θα γίνουν καλύτερες με την άρση της μονιμότητας και τις απολύσεις που θα ακολουθήσουν;

Υπάρχει κανείς σήμερα που να πιστεύει ότι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας θα λυθεί με την άρση της μονιμότητας; Τη στιγμή που ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός είναι εκείνος που μας έχει οδηγήσει σε αυτή την κρίση; Την ώρα που αναθεωρείται και εγκαταλείπεται;

Η κυβέρνηση, μας λέει Το Βήμα και δεν διαψεύστηκε από κανένα, συσκέπτεται για το πως θα καταστρατηγήσει το σύνταγμα καταργώντας τις θέσεις των δημοσίων υπαλλήλων οπότε και θα μπορεί να τους απολύει. Αν όμως η κυβέρνηση δημιουργήσει νέες θέσεις στις οποίες θα μπορούσε να προσφέρει τις υπηρεσίες του ο απολυμένος είναι υποχρεωμένη να τον επαναπροσλάβει λέει το ΣτΕ. Θα δούμε λοιπόν μέχρι που μπορεί να φτάσει η δημιουργικότητα της σοσιαλιστικής μας κυβέρνησης.

Γιατί όπως λέει ο κ. Μανιτάκης: “όλα αυτά τα χρόνια, τους δημιουργήθηκε (στους δημοσίους υπαλλήλους) η δικαιολογημένη εμπιστοσύνη ότι το συνταγματικό τους δικαίωμα στη νομιμότητα δεν είναι δυνατόν να το θίξει ο κοινός νομοθέτης. Το πόσο δίκαιη και δικαιολογημένη είναι αυτή η πεποίθηση των εν λόγω υπαλλήλων είναι πιστεύω περιττό να αναλύσω. Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα επιχειρήσει το αντίθετο, το οποίο θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη”.

Η κυβέρνηση μας ωστόσο αντί να ασχολείται με τον τρόπο που θα βγάλει την Ελλάδα από την θέση στην οποία η ίδια και οι προκάτοχοι της έβαλαν, ασχολείται με την εύρεση του αποτελεσματικότερου και πιο ανώδυνου για την ίδια τρόπου για να περάσει αδιακρίτως όλα τα μέτρα που της προτείνονται από το ΔΝΤ, τους Γερμανούς ή οποιουσδήποτε άλλους. Μια κυβέρνηση που αρνείται να σκεφτεί οποιαδήποτε άλλη διέξοδο ακόμα κι όταν όλα δείχνουν ότι αργά ή γρήγορα θα φτάσει στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Μόνο που τότε θα έχει ήδη θυσιάσει τα ψήγματα εθνικής κυριαρχίας μαζί με τις ζωές της μεγάλης πλειοψηφίας των ελλήνων. Μια κυβέρνηση που εφαρμόζει μια ελληνική εκδοχή της επικοινωνιακής πολιτικής του Ομπάμα, τόσο προσφιλή άλλωστε στο ΠΑΣΟΚ: πολλά ωραία λόγια, λίγη ουσία.

Η διακυβέρνηση όμως μιας χώρας δεν είναι σήριαλ, ταξίδια, χειραψίες και χαμόγελα. Χρειάζεται στόχο και σχέδιο πειστικό και αποδεκτό από την πλειοψηφία. Γιατί αλλιώς μιλάμε για "ελέω θεού" διακυβέρνηση και για ανάγκη υπεράσπισης των αυτονόητων δικαιωμάτων μας που δεν έχουμε εξ όσων γνωρίζω ενσυνείδητα απεμπολίσει με την ψήφο του Οκτωβρίου.

Για να μπορέσει όμως η κοινωνία και πρωτίστως η αριστερά να υπερασπιστεί τα αυτονόητα πρέπει να απαρνηθεί πρακτικές και να καταγγείλει φαινόμενα σαν κι αυτά που αναφέραμε παραπάνω, ώστε να έχει το ηθικό δικαίωμα να αντιταχθεί στην προφανή πολιτική τακτική της κυβέρνησης να στρέψει τον ένα εργαζόμενο εναντίον του άλλου. Και βεβαίως να υπερασπιστεί αποτελεσματικά το σύνταγμα σύμφωνα με την 4η παράγραφο της ακροτελεύτιας διάταξης του.

ήταν ένα μικρό καράβι

Φορτωμένοι όπως όπως σε ένα μικρό, αρχαίο και ταλαιπωρημένο καράβι που μπάζει νερά, με μόνη δύναμη κίνησης κάτι μισοσπασμένα κουπιά, ατενίζουμε όχι και τόσο μακριά ένα ταχύπλοο σκάφος “κερδοσκόπων” πειρατών να κατευθύνεται απειλητικά προς εμάς.

Οι ναύτες μας σαστισμένοι από τον καταιγισμό αντιφατικών διαταγών και πληροφοριών στέκονται ανίκανοι να αποφασίσουν αν πρέπει να βγάλουν τα νερά ή να τραβήξουν κουπί με όλες τους τις δυνάμεις στην κατεύθυνση που κινείται το καραβάκι, όπου το μόνο που διαφαίνεται είναι μια ξέρα, ή πρέπει να πετάξουν τον καπετάνιο στη θάλασσα όπως τους προτρέπουν κάποιοι από τους αριστερούς κωπηλάτες. Κανείς ωστόσο, ούτε οι δεξιοί ούτε οι αριστεροί κωπηλάτες δεν έχουν να προτείνουν κάποια άλλη ελκυστική διέξοδο.

Το αίμα μας δεν θα χυθεί για τα σκουπίδια σας

Αναδημοσιεύω από τη σημερινή Αυγή αυτούσιο το άρθρο:

Καθόλου δεν με ενδιαφέρει αν θα υπάρξει ή όχι πειστική "ανάληψη ευθύνης" για τις "παράπλευρες απώλειες" στα Πατήσια, όπου ένας 15χρονος Αφγανός δολοφονήθηκε, η μικρότερη αδελφή του βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο να τυφλωθεί, η μητέρα τους τραυματίστηκε και συνολικά μία οικογένεια διαλύθηκε, αναζητώντας μετά το ξερίζωμα από τη χώρα της τη δική της Ιθάκη στην "ασφαλή" και "φιλόξενη" Δύση!

Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι "παράπλευρη απώλεια", δεν είναι "στολή", δεν είναι "αριθμός"

δεν ξοφλήσαμε ακόμη

Οι δίδυμοι υπερατλαντικοί θεματοφύλακες των δικαίων των αγορών, ήτοι: η Wall Street Journal και οι Financial Times αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση αν όχι και με απογοήτευση το σχέδιο στήριξης της Ελληνικής οικονομίας από την Ευρώπη. Μα θα πείτε δεν ξοφλήσαμε ακόμα; Και τότε προς τι οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης;

Όχι λένε οι “αγορές”, πολύ αμφιβάλουμε! Εντάξει θα βρείτε λεφτά τώρα να πληρώσετε τις τρέχουσες υποχρεώσεις σας προσφεύγοντας στη συμφωνία, αλλά μελλοντικά θα πτωχεύσετε. Πολύ απλά γιατί δεν θα μπορέσετε να εφαρμόσετε τις “εξαρθρωτικές” αλλαγές που απαιτούνται ώστε να εξασφαλίσετε μια ανάπτυξη που να υπερκεράζει την διόγκωση του χρέους. Και πως να δημιουργήσετε ανάπτυξη σε καθεστώς αποπληθωρισμού και ύφεσης!

Ανοίγω μια μικρή παρένθεση εδώ για να παραθέσω την άποψη ενός φίλου που ασπάζομαι κι εγώ εντελώς: “αν ρωτούσαμε σήμερα τους υπουργούς της κυβέρνησης, πόσοι απ' αυτούς θα μπορούσαν να μας πουν τι είναι διαρθρωτικές αλλαγές;”. Θα άξιζε τον κόπο ένας δημοσιογράφος να τους πάρει με τη σειρά και να τους ρωτήσει να μας πουν. Φοβάμαι ότι και αυτοί ακόμα που ξέρουν θα περιοριστούν στην αναφορά του “ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων” που για κάποιο λόγο φαίνεται να είναι αποδεκτή. Κλείνει η παρένθεση.

Θα χρεοκοπήσουμε λοιπόν κατά τη γνώμη τους αργά ή γρήγορα. Μικρή σημασία έχει αν το πιστεύουν ή το ελπίζουν μόνο. Το σημαντικό είναι το μήνυμα αυτής της αυτοεκπληρούμενης προφητείας προς τις αγορές: “μην αγοράσετε ελληνικά ομόλογα”, αφήστε τους να πάρουν τα λεφτά από τους Ευρωπαίους στο 5% που είναι ήδη υψηλότερο από αυτό που μπορεί να αντέξει μακροπρόθεσμα η Ελλάδα.

Εσείς αν είχατε λεφτά για να αγοράσετε ομόλογα ποιον θα ακούγατε τους Financial Times ή τον Πεταλωτή;

Δεν έχουμε δει λοιπόν το τελευταίο επεισόδιο του έργου ακόμα. Μάλλον πολύ απέχουμε.

Δύο ακόμη ενδιαφέρουσες απόψεις από τους Financial Times:

• “Η συμφωνία δεν προσφέρει ακριβώς μεγάλη ανάσα, παρά μόνο βραχυπρόθεσμα. Σύντομα θα γίνει προφανές ότι η συμφωνημένη δανειοδότηση είναι απλά μια μεταφορά πλούτου από την Αθήνα στο Βερολίνο-και όχι αντιστρόφως.”

Ναι βέβαια. Μόνο που δεν είναι μόνο προς το Βερολίνο. Φρόντισαν οι Γερμανοί και η Κυβέρνηση μας να μην σας αφήσουν έξω από το παιχνίδι μην ανησυχείτε! Μόνο προσέξτε να υπολογίσετε σωστά πόσο πρέπει να είναι το επιτόκιο ώστε τελικά να μην χάσετε:

• “Βέβαια, είναι σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας ότι η έννοια της χρεωκοπίας δεν σημαίνει ανεπανόρθωτη ζημιά. Υποθέτω ότι κάποιου είδους αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι απαραίτητη όπου οι κάτοχοι των ομολόγων θα δουν ένα ποσοστό να αφαιρείται από την ονομαστική αξία των καταθέσεών τους. Το 5% επιτόκιο μπορεί να αποτελεί ένδειξη του μεγέθους της αναδιάρθρωσης που έπεται.”

Ωπ! Να μια φράση ταμπού: αναδιάρθρωση του χρέους

Εντάξει αγαπητοί και αξιότιμοι κκ πρωθυπουργέ, υπουργοί, οικονομικοί σύμβουλοι της κυβέρνησης, παρατρεχάμενοι, διευθυντές τραπεζών κλπ. Οι αγορές σας επιτρέπουν να ψιθυρίζετε μεταξύ σας την πιθανότητα αναδιάρθρωσης του χρέους. Εκμεταλευτείτε το!

Όμως αν είναι να γίνει τελικά μήπως πρέπει να γίνει με τους δικούς μας όρους και την ώρα που θα επιλέξουμε εμείς;

Όλα τα σφάζει…

Αν η ρήση του Μάο «μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση» μπορεί να χαρακτηρίσει την στάση που έχει απέναντι στην κρίση ένα ολοένα και μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς, το ίδιο ισχύει εξ’ ολοκλήρου και για τα ΜΜΕ και ειδικότερα για την ιδιωτική τηλεόραση.

Για την αριστερά η καταγγελτική στάση και ο μαξιμαλισμός είναι παράδοση που συνήθως καλύπτει, μεταξύ πολλών άλλων, την ιδεολογική αποσάθρωση και την έλλειψη πολιτικών προτάσεων που να δίνουν κάποια στοιχειωδώς επεξεργασμένη και αποδεκτή προοπτική διεξόδου από την κρίση.

Για την ελληνική ιδιωτική τηλεόραση πρόκειται εξ ίσου για μια εδραιωμένη κατάσταση που δημιουργήθηκε αυτά τα 20 χρόνια σε καθεστώς πλήρους ασυδοσίας και σε διαρκή συνδιαλλαγή τόσο με την πολιτική εξουσία όσο και με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.

Αυτή ήταν βεβαίως σε μεγάλο βαθμό η κατάσταση των ΜΜΕ από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Η βασική ποιοτική διαφορά των τελευταίων ετών οφείλεται στην τεράστια δύναμη του μέσου της τηλεόρασης που άλλαξε εντελώς την κλίμακα παρέμβασης των ΜΜΕ στη νομή της εξουσίας μέσω της δυνατότητας χειραγώγησης της κοινής γνώμης.

Τα ‘κανάλια’ εξασκήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια ως άλλοι χαμαιλέοντες στην αλίευση τηλεθέασης  χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, γιατί όλα θεωρήθηκαν θεμιτά στο όνομα της ‘ελευθεροτυπίας’ και του ιερού δικαιώματος της ‘ενημέρωσης’ του πολίτη. Ποτέ ίσως οι λέξεις δεν είχαν μικρότερη σχέση με την πραγματικότητα.

Σε αυτά τα 20 χρόνια τα έχουμε δει όλα: από τεμαχισμένα πτώματα και διαπομπεύσεις  (πρόσφατα και εκπορνεύσεις), μέχρι αποπλεύσεις του πολεμικού στόλου live στην κρίση των Ιμίων. Όλα, φόνοι και εθνικά ζητήματα, τρομοκρατία, οικονομικά σκάνδαλα και προσωπική ζωή, σεξ και βία, χωράνε στο ίδιο καλάθι και αντιμετωπίζονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, για να επιβεβαιώσουν πανηγυρικά το ρητό του Marshall McLuhan «το μέσο είναι το μήνυμα».

‘Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω’ διαλαλούσαν οι μανάβηδες για τον εαυτό τους σε προηγούμενες δεκαετίες, προσπαθώντας να πείσουν ότι δεν φείδονται την ακεραιότητα κανενός καρπουζιού προκειμένου να αποδείξουν ότι είναι κόκκινα και γλυκά.

Οι δικοί μας έχουν προχωρήσει ένα(;) βήμα παραπέρα: Εδώ η χρήσιμη ιδιότητα είναι τα ‘καρπούζια’ να  μην είναι κόκκινα, αλλά άγουρα, άνοστα και μολυσμένα από φυτοφάρμακα και ορμόνες. Ει δυνατόν στην παραγωγή και εμπορία τους να εμπλέκονται και ασύδοτοι ‘κερδοσκόποι’ (να μια λέξη της μόδας! λες και ο καπιταλισμός τόσα χρόνια απεχθανόταν το κέρδος) που αδιαφορούν για την υγεία του πολίτη υπό την ασπίδα της ανεπάρκειας των κρατικών υπηρεσιών και με την ανοχή διεφθαρμένων πολιτικών. Φυσικά οι πολιτικοί αυτοί δεν κατονομάζονται σχεδόν ποτέ συγκεκριμένα (ε μη χαλάσουμε και την πιάτσα!) ενώ τα κόκκινα καρπούζια δεν μας αφορούν.

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια σύγχρονη 'εφαρμογή' του νόμου της εξέλιξης των ειδών που ο Δαρβίνος δεν μπορούσε να φανταστεί. Αυτή τη φορά εμείς, και τα παιδιά μας ιδιαίτερα, εξελισσόμαστε όχι κυρίως μέσω των αποδεκτών θετικών ιδιοτήτων και προτύπων, όπως γινόταν έστω και υποκριτικά όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά κατ’ αποκλειστικότητα μέσω των αρνητικών.

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΙΩΜΕΝΗΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ ΑΠΟΨΗΣ

Και αφού τα θετικά δεν προβάλλονται σχεδόν ποτέ ή προβάλλονται μόνο παραμορφωμένα, υπάρχουν μόνο τα αρνητικά που εθισμένοι να τα καταναλώνουμε μαζικά τα ζητάμε σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις για να διεγείρουμε την ήδη αμβλυμμένη αλλά νοσηρή μας περιέργεια.

Διαμορφώνονται έτσι νέα παρασιτικά πρότυπα που ακολουθούνται από ομάδες καθόλου ευκαταφρόνητες σε μέγεθος. Τα πρότυπο του τσαμπουκά, της μαγκιάς, της πονηριάς και της συνδιαλλαγής. Η ιδεολογία της συνωμοσίας του συστήματος και της γενικής ισοπέδωσης. Τα αναλώσιμα και περιθωριακά ινδάλματα («μοντέλα», «τραγουδιστές», ακόμη και κοινοί εγκληματίες). Η παγιωμένη (συχνά εξαγορασμένη) άποψη της παντελώς άσχετης τηλεοπτικής περσόνας που αποδίδει εύσημα ή κατακεραυνώνει την πολιτική, την τέχνη ή ακόμη και την επιστήμη.

Μερικά μόνο από τα ορατά αποτελέσματα που ενισχύθηκαν θεαματικά ως αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης μας, είναι η καλλιέργεια των ταπεινότερων και απεχθέστερων χαρακτηριστικών μας (αφού έτσι κάνουν όλοι!), η χαμηλή αυτοεκτίμηση (δεν είμαστε λαός! δεν υπάρχει κράτος!) το αίσθημα συλλογικής ανεπάρκειας (δεν αλλάζει τίποτα!), η αποπολιτικοποίηση (όλοι ίδιοι είναι!), η απάθεια και η ανοχή στα φαινόμενα διαφθοράς (όλοι τα παίρνουν!) και τελικά η απενοχοποιημένη συμμετοχή (τον ψήφισα, του τα έδωσα, τι να έκανα;).

Τα πράγματα που προβάλει η τηλεόραση συμβαίνουν μόνο όταν και μόνο επειδή υπάρχουν μπροστά οι τηλεοπτικές κάμερες. Άνθρωποι συγκινούνται, παθαίνουν υστερία ή εκστασιάζονται, διαδηλωτές φωνάζουν, τρομοκρατικές  ενέργειες επισυμβαίνουν, όλα μπροστά στο φακό μόλις αρχίσει η απευθείας μετάδοση.

Αλλά όλα αυτά δεν είναι καινούρια! Εκείνα που είναι καινούρια είναι η ελληνική χρηματοοικονομική κρίση και το σκηνικό που έχει δημιουργηθεί γύρω από την σχέση της κρίσης με τα Αμερικάνικα και Γερμανικά συμφέροντα, το ευρώ και το δολάριο. Μια κατάσταση που επιβάλλει ψυχραιμία, μέτρο και νηφαλιότητα από  όλους.

Ωστόσο, δεν έχει υπάρξει κακή είδηση, πεσιμιστική ανάλυση ή εμπρηστική δήλωση που να μην έχει αναπαραχθεί στο έπακρο, σε όλους τους τόνους και όλες τις ώρες της ημέρας. Δεν υπάρχει κανείς που να δίστασε προτού ρίξει λάδι στη φωτιά σε οποιαδήποτε στιγμή. Δεν ετέθη ποτέ κανένα όριο  και από κανένα. Όλοι έκαναν το πατριωτικό τους καθήκον απέναντι στην ενημέρωση. Ηρωικά και ανιδιοτελώς! Τι θαυμάσιο μέγεθος αυτά τα spreads!

Ένα καρπούζι κι η Ελλάδα, σάπιο και σκουληκιασμένο, κατάλληλο για την καταγγελία όλων των κερδοσκόπων και όλων των μεσαζόντων.

Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι τα ελληνικά ΜΜΕ συνέβαλαν αφενός στην ενίσχυση της εικόνας γενικευμένης αναξιοπιστίας της χώρας και αφετέρου στην χειραγώγηση του λαού μέσα από την συστηματική τρομοκράτησή του; Δεν υπάρχει μέτρο που να θέλει να πάρει η κυβέρνηση ή το ΔΝΤ και να μην έχει προετοιμαστεί επαρκώς από τα ΜΜΕ.

Ίσως να χρεοκοπήσουμε και ίσως να πάθουμε και κατάθλιψη, αλλά σ’ αυτό το μεταξύ θα είμαστε ενημερωμένοι μέχρις αηδίας!

Ασφαλώς δεν εισηγούμαι την λογοκρισία των ΜΜΕ ούτε έχω αυταπάτες για το ρόλο τους. Λέω απλώς ότι, όπως σε όλα τα ζητήματα σε αυτή τη χώρα, έχουμε ανάγκη από δύο πράγματα: α) απλούς θεσμικούς κανόνες δημοκρατικού ελέγχου και β) αξιόπιστο μηχανισμό διαφανούς εφαρμογής τους. Αλλά αν δεν επεξεργαστεί και δεν ζητήσει η αριστερά τέτοιους κανόνες, ποιος άλλος έχει συμφέρον να το κάνει;

Στις προηγούμενες δεκαετίες των ένδοξων αγώνων της που αναθυμάται και δικαίως η αριστερά, η δύναμη παρέμβασης της εκτεινόταν σε πολύ ευρύτερο πεδίο από εκείνο της στενής πολιτικής δράσης. Οι δημιουργικές της παρεμβάσεις συνόδευαν την κριτική στον πολιτισμό, την παιδεία, τα κοινωνικά πρότυπα….

Σήμερα; Μα κι η αριστερά μέρος του συστήματος είναι ακόμη κι όταν αυτάρεσκα αυτοαποκαλείται αντισυστημική, ζει και αναπνέει στα παρασκήνια και τα παράθυρα του τηλεοπτικού σκηνικού, επιλέγει πρόσωπα και συμπεριφορές με βάση την τηλεθέαση. Είναι άραγε αυτό που έχουμε ανάγκη σήμερα;

Σήμερα, ζούμε στον απόηχο της τεράστιας επιτυχίας της ευρωπαϊκής στήριξης της οικονομίας μας. Ανοχύρωτοι στον βομβαρδισμό, πληροφορηθήκαμε ότι είναι επιτυχία που θα δανειστούμε έναντι της ζωής των τρισέγγονων μας. Είναι επιτυχία; Δεν μπορεί, έτσι θα είναι!

εξαρθρωτικές αλλαγές για να μη γίνουμε βάρος...

Μαύρο Πάσχα πρέπει να πέρασε ο πρωθυπουργός και τα βασικά στελέχη του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης. Ενώ εμείς αμέριμνοι σουβλίζαμε το κοκορέτσι πιστεύοντας αφελώς ότι τα χειρότερα πέρασαν, εκείνοι σήκωναν το σταυρό του μαρτυρίου στο Γολγοθά των αγορών. Ευτυχώς κοντά τους βρίσκονταν άνθρωποι όπως ο κ. Καρατζαφέρης, ο κ. Σαμαράς, ο κ. Προβόπουλος, τα ιδιωτικά κανάλια, ο κ. Παπαδήμος της ΕΚΤ, σύσσωμο το ΔΝΤ, και πολλοί φιλέλληνες αναλυτές ξένων, ανεξάρτητων και μη διαπλεκόμενων (οφείλω να το τονίσω) εντύπων όπως οι Financial Times και η Wall Street Journal. Από κοντά και η αρχαία, εγκυρότατη και πάντα σταθερή στις απόψεις της, ελληνική εφημερίδα «Το Βήμα», που γράφει τον τελευταίο καιρό σελίδες αντάξιες της ιστορίας του συγκροτήματος (άμα έχεις τέτοιους φίλους...). Και αν ξέχασα κανένα ας με συγχωρήσει, είναι τόσο πολλοί αυτοί που μας νοιάζονται!

Α ναι, πρέπει κανείς να εξάρει επίσης την υπεύθυνη στάση της αριστεράς που, σχεδόν στο σύνολο της, φροντίζει να μην προτείνει καμία διέξοδο ή διεξόδους τόσο δημοφιλείς στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού ώστε οι όποιες αντιδράσεις να είναι σε πλαίσια ανεκτά. Η κυβέρνηση το εκτιμά και ανταποδίδει!

Λέγαμε λοιπόν ότι υπάρχει πρόβλημα, όπως εκτιμούν οι ειδικοί. Τα χειρότερα δεν πέρασαν! Δεν καταφέραμε να πείσουμε τις «αγορές» ότι θα συμμορφωθούμε και θα εφαρμόσουμε τα σκληρότερα μέτρα που έχει πάρει ποτέ ελληνική κυβέρνηση μετά τη μεταπολίτευση και πάντως τα σκληρότερα στην ευρωζώνη.

Και πώς να πείσουμε, αφού μεταξύ μας ούτε κι εμείς δεν το πιστεύουμε! Δεν πιστεύει κανείς ότι αυτά τα μέτρα θα λύσουν το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας αλλά όλες οι άλλες λύσεις μας φαίνονται πολύ βαριές.

Και τώρα βέβαια ανακαλύπτουν και οι αναλυτές (τους είχε διαφύγει) ότι αυτά τα μέτρα θα φέρουν πολύ μεγάλη ύφεση σε ένα πλαίσιο που θα μειώνει συνεχώς την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων χωρίς ταυτόχρονη αποκλιμάκωση των επιτοκίων δανεισμού. Το αποτέλεσμα θα είναι η πτώχευση λένε, αν όχι εφέτος, του χρόνου. Όλα αυτά δεδομένης της άρνησης ουσιαστικά της Γερμανίας να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα στη σύνοδο της 25ης Μαρτίου. Η μόνη άλλη λύση θα ήταν η έξοδος από το ευρώ (χαρά που θα κάνει η Γερμανία) και η υποτίμηση της νέας δραχμής.

Μα θα πει κανείς: Άλλες λύσεις δεν υπάρχουν; Και βέβαια, Ο κ. Προβόπουλος προτείνει, επιτάχυνση των εξαρθρωτικών αλλαγών και «αναπτυξιακά» μέτρα όπως: απελευθέρωση σοκ της αγοράς! Ένα έχω μόνο να του ψέξω: αυτός ο άνθρωπος είναι λίγο αργός και αναποφάσιστος. Άργησε να ενημερώσει για το ύψος του ελλείμματος, άργησε να προτείνει μέτρα λιτότητας, τώρα θέλει άλλα.. Πέστα όλα άνθρωπε μου από την αρχή στον ΓΑΠ, έχει κατανόηση ο άνθρωπος, μην τον αφήνεις χαμένο στον στοχασμό του. Παρασύρεται λόγω jet lag παρακολουθώντας τον αδερφό του να κάνει τούμπες για την Ελλάδα! Τι καλά παιδιά! Έχουν θέσει το επώνυμο τους στην υπηρεσία της χώρας (αχάριστοι!).

Από την άλλη η κυβέρνηση ήδη προετοιμάζει από καιρό (όπως αποκάλυψε κατ' αποκλειστικότητα το Βήμα από τις αρχές Μαρτίου, αλλά τα άλλα ΜΜΕ ήταν κακόπιστα απέναντι του  (ζηλεύουν!))  την μείωση των δαπανών του δημοσίου μέσω των απολύσεων μερικών εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Ο κ. Πάγκαλος έχει βρει και τρόπο να ξεπεράσει τα όποια συνταγματικά κωλύματα και η κυβέρνηση έχει και την αρωγή του Βήματος στο συγκεκριμένο θέμα (αμ πως!).
Υπάρχουν βέβαια και οι απαίδευτοι στην διαλεκτική των αντιφάσεων που θα πουν ότι ένα τέτοιο μέτρο θα οδηγήσει σε περαιτέρω εμβάθυνση της ύφεσης. Ένα έχω να τους πω: δείξτε εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, τον πολιτικό κόσμο και τους τεχνοκράτες. Αυτοί δεν μας έφεραν ως εδώ; Έ αυτοί θα μας πάνε και παραπέρα! (Μην βωμολοχείτε)

Εγώ συμφωνώ απολύτως με το μέτρο και προτείνω δημιουργικά να αρχίσουμε από τους παπάδες. Τι; Δεν εννοεί αυτούς η κυβέρνηση; Αλλά εννοεί κάτι κακομοίρηδες που μετατράπηκαν οι συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου μετά από χρόνια κοροϊδίας ταυτόχρονα από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ; Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό για τον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Βεβαίως επείσθην τόσο από τον προοδευτικό δημοσιογράφο κ. Στ. Θεοδωράκη όσο και από τον επαναστάτη κομμουνιστή κ. Τσίπρα ότι ο σημερινός αρχιεπίσκοπος είναι πεφωτισμένος, αλλά ρε παιδιά μας έρχεται ακριβά. Ας πάρουμε έναν αφώτιστο δε πειράζει!

Μόνοι και απομονωμένοι κάτι αγράμματοι και ημιμαθείς επιμένουν να πιστεύουν πως δεν είναι στραβός ο γιαλός και πως όσο η παιδεία, η γνώση, η υγιής επιχειρηματικότητα, η διαφάνεια, η αξιοκρατία και η απόδοση δικαιοσύνης θα βρίσκονται υπό διωγμό από νόμους, εγκυκλίους και όργανα, η χώρα αυτή δεν έχει μέλλον γιατί η ηθική πτώχευση είναι χειρότερη από την οικονομική.

Γι’ αυτούς έχω να προτείνω και άλλα δημιουργικά μέτρα που έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία στο παρελθόν. Ας πούμε εκεί στα ταξίδια του ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει θέσεις στο εξωτερικό για ημι-ειδικευμένο εργατικό δυναμικό ώστε ταυτόχρονα και να μειωθεί η ανεργία και να αυξηθεί το μεταναστευτικό συνάλλαγμα; Δεν βλέπω άλλη λύση.

Άχθος αρούρης, Δεν αντέχει άλλο το βάρος μας αυτή η χώρα!

Και ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα!

Υ.Γ. Εκείνος ο παρεξηγημένος και αδικημένος άνθρωπος ο πρώην πρωθυπουργός αναγκάστηκε να ξενιτευτεί το Πάσχα στην Τοσκάνη. Μη φοβάσαι Κώστα, κάποια μέρα θα αναγνωριστεί το έργο σου!

ο δρόμος... back to the future

Ταξιδεύοντας στην «Ολυμπία Οδό» (στο εξής Ο-Ο) αισθάνεσαι τόσο οικεία και ταυτόχρονα σαν να βρίσκεσαι ήδη στο μέλλον.

Όχι δεν εννοώ τα εκκλησάκια στις άκρες του πρώην εθνικού ‘δρόμου’, ούτε τις λακκούβες, τα σαμάρια, τις επικίνδυνες στροφές, τις αυθαίρετες ταμπέλες με το άκρως διεγερτικό περιεχόμενο, την ρομαντική βραδινή συσκότιση, τόσο απαραίτητη σε απονενοημένες πράξεις πάθους όπως είναι το να επιμένεις να οδηγείς σε αυτό το ‘δρόμο’.

μια, δύο, πολλές Ευρώπες...

"η αρπαγή της ευρώπης" από μαθήτριες του 11ου Δημοτικού Σχολείου Ευόσμου

Πριν από μερικά χρόνια, κατά τη διάρκεια της δεύτερης επέμβασης των Αμερικανών στο Ιράκ, βρέθηκα σε συνάντηση με συναδέλφους μου από σχεδόν όλες τις χώρες της Ευρώπης. Αναπόφευκτα, κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, η συζήτηση ήρθε και στο θέμα της εισβολής στο Ιράκ. Όλοι οι συνδαιτυμόνες συμφώνησαν ότι πρόκειται για μια αυθαίρετη πράξη που στόχο έχει να διασφαλίσει τα στρατηγικά συμφέροντα της υπερδύναμης στην περιοχή χρησιμοποιώντας γελοίες δικαιολογίες. Όλοι θα ήθελαν μια πιο σθεναρή και ανεξάρτητη στάση της Ευρωπαϊκής ένωσης και την απόσυρση των στρατευμάτων των χωρών τους από τη σύρραξη.

Ομολογώ ότι στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός, μην έχοντας ξεχάσει μια παρόμοια παλιότερη συζήτηση το 1999 που αφορούσε την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία. Εκεί είχα βρεθεί μόνος μου και εντελώς απομονωμένος να υπερασπίζομαι την άποψη ότι οι Σέρβοι δεν ήταν οι μόνοι κακοί της ιστορίας και ότι η επέμβαση των Αμερικανών ήταν ανήθικη. Αλλά αυτή τη φορά αναθάρρησα, μέχρι την στιγμή που άνοιξαν το στόμα τους οι νεοαφιχθέντες στη συντροφιά μας συνάδελφοι από τις χώρες του πρώην 'υπαρκτού σοσιαλισμού'. Εγώ και οι υπόλοιποι μείναμε με το στόμα ανοιχτό από τον φιλοαμερικανισμό και την κυνικότητα με την οποία οι ανατολικοί συνάδελφοι μας υποστήριζαν τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ, αξιώνοντας μάλιστα ενεργότερη συνδρομή της Ευρώπης. Η κουβέντα δεν συνεχίστηκε για πολύ, αμήχανοι φύγαμε όλοι ο καθένας με τις πολύ διαφορετικές φαντάζομαι σκέψεις του.

Πρόσφατα όταν έτυχε να παρακολουθήσω συζητήσεις και να διαβάσω απόψεις ανατολικών σχετικά με την “““ελληνική””” κρίση, οι συζητήσεις και οι σκέψεις εκείνες ξαναήρθαν στο μυαλό μου.

Οι ανατολικοί πιστεύουν ότι αδικούνται γιατί αυτοί που ήταν πολύ πιο ευπροσάρμοστοι και δεκτικοί σε κάθε νεοφιλελεύθερη συνταγή και έτοιμοι να στηρίξουν ενθέρμως κάθε επιλογή του ΝΑΤΟ, από εμάς τους μεσογειακούς, αφέθηκαν κατευθείαν στο ΔΝΤ χωρίς σκέψη καν να γίνει για Ευρωπαϊκή βοήθεια.

Αγαπητοί φίλοι καλωσορίσατε στο θαυμαστό καινούριο κόσμο!

Το πρόβλημα είναι ότι δεν τους περνάει απ' το μυαλό ότι αυτοί τουλάχιστον δεν έχουν τίποτα να χάσουν και ότι η επιλογή τους δεν είναι μονόδρομος. Όχι! Ανησυχούν μόνο μήπως η κρίση δυσκολέψει το δρόμο τους δια της ΟΝΕ στον πολυπόθητο δυτικό παράδεισο που κοιτάζουν παραζαλισμένοι ακόμα από μακρυά.

Ασφαλώς δεν είναι της ώρας να συζητήσει κανείς πως κατάφερε το μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης μέσα στο οποίο μεγάλωσαν αυτοί οι άνθρωποι να τους γίνει τόσο απεχθές ώστε οτιδήποτε Αμερικάνικο ή Δυτικοευρωπαϊκό να φαντάζει υπέροχο.

Το ζήτημα είναι ότι μιλάμε για μια ακόμα άλλη Ευρώπη. Άλλη η Ευρώπη των Γερμανών, άλλη των Ολλανδών, άλλη των Γάλλων, άλλη των Βρετανών, άλλη των Ανατολικοευρωπαίων, άλλη η δικιά μας και πάει λέγοντας. Δεν είναι μόνο οι τεράστιες οικονομικές διαφορές που ορθώνουν συνοριακές γραμμές πολύ πιο δύσκολα προσπελάσιμες από τα σύνορα που καταργήσαμε.

Δεν είναι μόνο οι εθνικές πολιτικές και τα σύμφωνα σταθερότητας που κάθε άλλο παρά στην σύγκλιση αποβλέπουν. Είναι δυστυχώς και το γεγονός ότι και η θεωρία περί κοινών πολιτιστικών καταβολών πάσχει σοβαρά!

Όχι μόνο τα δημοσιεύματα αλλά και οι απόψεις των απλών ανθρώπων σχετικά με την πρόσφατη κρίση είναι αποκαλυπτικές! Το όραμα της πάλαι ποτέ Ευρωπαϊκής Αριστεράς για μια Ευρώπη των Λαών είναι δυστυχώς πολύ μακρύτερα απ' ότι ήταν όταν ξεκινήσαμε. Ουσιαστικά δεν υπάρχουν πολιτικές προς αυτή τη κατεύθυνση.

Οι πιο ρεαλιστές το έχουν συνειδητοποιήσει και κινούνται ταχύτατα για την διασφάλιση των εθνικών τους συμφερόντων, όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε κι εμείς τόσο καλύτερα.

Δεν είναι λογικός στόχος να προσπαθείς να μοιάσεις στους Γερμανούς, όπως κάνουν οι ανατολικοευρωπαίοι, το λογικό είναι να διατηρήσεις και να αναπτύξεις τη διαφορετικότητά σου.

Φοβάμαι ότι κι εμείς έχουμε ξεχάσει πως ήμασταν και ποιοι ήμασταν και προσπαθώντας να φτάσουμε τους Βορειοευρωπαίους έχουμε γίνει κατά πολύ χειρότεροι.

υπεράνω όλων (über alles)

Στις 13 Μαϊου του 1990 ο τιμημένος με το βραβείο Πούλιτζερ, αρχισυντάκτης των New York Times, A.M. Rosenthal, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στην Ευρώπη δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο: “Μια νέα Γερμανική εποχή αρχίζει”.

Αντιγράφω εδώ μερικές από τις σκέψεις του:

“Η νέα εποχή της Γερμανικής ανόδου έχει ήδη ξεκινήσει.

Οι δυτικοί διπλωμάτες και πολιτικοί δεν μιλάνε δημόσια γι' αυτό γιατί δεν ξέρουν πως να το χειριστούν.

Αλλά ξεκίνησε, και σε πολύ λίγα χρόνια θα είναι αδύνατο να το αγνοήσεις. Θα είναι μια αποδεκτή πραγματικότητα της διεθνούς οικονομίας και πολιτικής από τη Μάγχη μέχρι τη Σιβηρία, ίσως η μοναδική πραγματικότητα που θα έχει σημασία.

Αυτές οι τέσσερις προτάσεις γράφτηκαν από μόνες τους όταν αναρωτήθηκα ποια ήταν η σημαντικότερη εντύπωση μου από το ταξίδι μου στη Γερμανία, την Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία.”

“Στη Δυτική Γερμανία οι επιχειρήσεις κινούνται όσο πιο γρήγορα μπορούν για να εκμεταλλευτούν τις αγορές και τις επενδύσεις που έγιναν πιο προσβάσιμες και πιο κερδοφόρες από ποτέ εξαιτίας ενός απρόσμενου συνδυασμού τριών ιστορικών γεγονότων: Της κατάρρευσης του κομμουνισμού, της ξαφνικής ενοποίησης και της εξάλειψης των εμποδίων για το εμπόριο στην Ευρωπαϊκή αγορά, ένα τεράστιο δώρο για την βιομηχανία της Γερμανίας.”

“Όλο αυτό δεν είναι καθόλου το αποτέλεσμα κάποιας Γερμανικής συνωμοσίας. Απλά Δυτική ηλιθιότητα και υποκρισία.”

“Οι Γερμανοί, μάλλον κατάπληκτοι, ανακάλυψαν ότι το συνολικό πακέτο τους δόθηκε δωρεάν.”

Σημειώνει εύστοχα ότι ενώ η άνοδος οποιασδήποτε άλλης οικονομικής δύναμης δεν ανησυχεί κανένα δεν συμβαίνει το ίδιο με την προοπτική μιας δυνατής Γερμανίας. Και ο Rosenthal συνεχίζει απαισιόδοξα:

“Η ώρα να ρίξουμε τις άγκυρες ήταν προτού το Γερμανικό πλοίο ξεκινήσει πρόσω ολοταχώς.”

“Ίσως υπάρχει κάποιος χαρούμενος τρόπος για να τελειώσω αυτή τη στήλη, αλλά δε μου έρχεται στο μυαλό.”

Και βέβαια ο Rosenthal που δεν υπήρξε ποτέ προοδευτικός, εκφράζει εδώ την ανησυχία του Αμερικάνικου κατεστημένου στην προοπτική ανάδειξης ενός δύσκολου ανταγωνιστή των ΗΠΑ. Οι φόβοι του είναι βέβαιο ότι δεν αφήνουν αδιάφορους τους μετέχοντες στα κέντρα λήψης αποφάσεων της υπερδύναμης από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Στα περίπου 20 χρόνια που θα περάσουν από τότε θα δούμε όλοι πολλές κινήσεις των ΗΠΑ και των παραδοσιακότερων στηριγμάτων τους στην Ευρώπη να στοχεύουν λιγότερο ή περισσότερο φανερά ή συγκεκαλυμμένα στην υπονόμευση της δύναμης της Γερμανίας και της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης υπό την ηγεσία της Γερμανίας. Και φυσικά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις θα υπάρξουν λιγότερο ή περισσότερο αιματηρές παράπλευρες απώλειες. Σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις μέχρι σήμερα η Γερμανία θα αναδιπλωθεί και περιμένοντας μια καλύτερη ευκαιρία θα δοκιμάσει εναλλακτικές λύσεις κατευνάζοντας ταυτόχρονα τις ανησυχίες των Αμερικανών.

ΤΟ ΕΥΡΩ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΌΧΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Η σιωπηλή υποδόρια αναμέτρηση εστιάζεται τα τελευταία χρόνια στη στρατηγική του κοινού νομίσματος. Είναι φανερό πια ότι την ώρα που η Γερμανία χρησιμοποιεί το ευρώ ως όχημα που εξυπηρετεί τις δικές της μόνο εθνικές επιδιώξεις, όλες οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης σχεδόν υπνωτισμένες υφίστανται μόνο ζημιές στηρίζοντας τη στρατηγική της Γερμανίας όπως ακριβώς έκαναν οι σύμμαχοι της στον πόλεμο.

Τελευταίο επεισόδιο ο κίνδυνος χρεωκοπίας της Ελλάδας. Μιας χώρας που έθεσε από μόνη της το εαυτό της στη θέση του ιδανικού θύματος. Μια χώρα με τεράστιο έλλειμμα και χρέος, με ανεξέλεγκτη διαφθορά, με κρατικό μηχανισμό και θεσμούς (πρωτίστως τη δικαιοσύνη) διαλυμένους και ανίκανους να αντιδράσουν, με διαβρωμένες και αναξιόπιστες συνδικαλιστικές οργανώσεις και κυρίως με μια αριστερά ανεπαρκή, μυωπική και αγκυλωμένη σε αριστερίστικες ιδεοληψίες.

Μια χώρα στην οποία οι κυβερνήσεις προκύπτουν με την προβλεψιμότητα ενός εκκρεμούς που απορρίπτει κάθε φορά εκείνον που έμελλε ευθύς εξαρχής να αποτύχει για να ψηφίσει εκείνον που δεν εκτιμά ότι μπορεί να πετύχει κάτι και πάλι.

Μεγάλη νίκη, επετεύχθη ανήμερα της 25ης Μαρτίου, οι Γερμανοί πέτυχαν μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια: Απέκτησαν δικαίωμα βέτο σε οποιαδήποτε χρηματοδότηση της Ελλάδας απ' οποιονδήποτε!!! Όπως παρατηρούν οι Financial Times: “Το κείμενο της συμφωνίας λέει ότι οποιαδήποτε απόφαση της ευρωζώνης περί του δανεισμού της Ελλάδας θα πρέπει να είναι ομόφωνη, δίνοντας έτσι εμπράκτως δικαίωμα βέτο στη Γερμανία”

Ταυτόχρονα εμφανίστηκαν προς τους Αμερικάνους ως εκείνοι που επέβαλλαν την συμμετοχή του ΔΝΤ (τη δικαιολογία τους την έδωσε αφελέστατα(;) ο ΓΑΠ). Παράλληλα κράτησαν τους Γερμανούς πολίτες ικανοποιημένους και έδειξαν σε όλους τι περιμένει όποιο piig κουνηθεί. Το ΔΝΤ θα αναλάβει τον έλεγχο εφαρμογής των αναγκαίων μέτρων!

Η πολιτική επιβεβαίωση του ρόλου της Γερμανίας ως αφεντικού στην ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ασφαλώς τεράστια σημασία. Θα έλεγα μόνο στους Γερμανούς να μην παρασυρθούν από τον ενθουσιασμό. Ο κυριότερος κίνδυνος είναι ότι υπάρχει η γνωστή αλλ' όχι εγνωσμένη τάση να τους παρασύρει η ιδιοσυγκρασία τους σε υπερβολές με αποτέλεσμα να ξυπνήσουν τα αντανακλαστικά των υπολοίπων.

Θα κλείσω επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Rosenthal:

“Ίσως υπάρχει κάποιος χαρούμενος τρόπος για να τελειώσω αυτή τη στήλη, αλλά δε μου έρχεται στο μυαλό.”