ασφαλής πρόγνωση

Στη θλιβερή επέτειο του πραξικοπήματος, κορυφώνεται η πίεση των «αγορών» για την προσφυγή στο ΔΝΤ με συνεχείς υποβαθμίσεις και δηλώσεις που οδηγούν σε συνεχή άνοδο των spreads, κάτω από τον καλλιεργημένο φόβο της αναδιάρθρωσης του χρέους και των απωλειών που μπορεί να προκύψουν για τους «επενδυτές». Όλα δείχνουν ότι έχουμε μπει σε κατηφόρα με σπασμένα τα φρένα που τελικά φαίνεται πιθανό να έχει τεράστιες, διαδοχικές (όχι μόνο οικονομικές) επιπτώσεις σε όλη την ευρωζώνη.

Ο οικονομικός πόλεμος είναι εδώ! Ζούμε τις μάχες προφυλακών στα πιο αδύνατα σημεία της μεθορίου.

Η κυβέρνηση που προέβλεψε κοντόφθαλμα και λάθος τουλάχιστον τρεις φορές πρώτα ότι τα μέτρα λιτότητας και μετά ότι η ανακοίνωση ή και η συγκεκριμενοποίηση των μέτρων «Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» θα αποκλιμακώσουν τα επιτόκια, στέκεται αμήχανη, χωρίς άλλη πολιτική διέξοδο, έχοντας παίξει όλα τα χαρτιά που είχε στην εξαρχής σημαδεμένη της τράπουλα.

Τώρα θα κάτσει στο τραπέζι με τους ειδικούς του ΔΝΤ να ακούσει τα μέτρα που πρέπει να πάρει του χρόνου ή και πιο γρήγορα, μέτρα που το πιθανότερο είναι να ανοίξουν κι αυτά μια τρύπα στο νερό καταλήγοντας στην πλήρη κατάρρευση.

Μην έχοντας άλλο αποδεκτό δρόμο ετοιμάζει την επικοινωνιακή της εκστρατεία: πώς να φορτώσουμε σε άλλους τις ευθύνες, πώς να ξεγελάσουμε τον κόσμο ώστε να έχουμε το ελάχιστο δυνατό πολιτικό κόστος από την μεγαλύτερη μεταπολεμικά ήττα. Με αυτά ασχολείται!

Ενώ θα έπρεπε να την απασχολεί (κι αυτήν και τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο) το πότε είναι καλύτερα και με ποιανού πρωτοβουλία θα πρέπει να γίνει η αναδιάρθρωση του χρέους (χωρίς να βάλουμε τα συμφέροντα των πιστωτών μας πάνω απ το δικό μας). Κι’ όμως, και τώρα και πάλι λίγοι!

Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

Όπως και στο πραξικόπημα του 67 ο κόσμος δεν αντέδρασε, ούτε καν οι οργανωμένοι! Ήξεραν πως τα κόμματα είναι χρεωκοπημένα στη συνείδηση του κόσμου. Και τι διδάγματα αντλήσαμε άραγε από εκείνη τη χρεωκοπία;

Σήμερα, πάλι ανοχύρωτοι, χωρίς όραμα ή έστω προτάσεις τακτικής τα κόμματα της αριστεράς αρκούνται στις καταγγελίες. Για τη διατήρηση του «μαγαζιού» αρκούν και οι καταγγελίες! Κάποιοι ψελλίζουν ιδέες, ο καθένας τις δικές του. Κάποιοι καλούν τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους, να διασώσει αυτός την ανεπάρκειά τους.

Χτες το βράδυ είδα την κ. Παπαρήγα στην τηλεόραση. Κουρασμένη και χωρίς επιχειρήματα, χωρίς λύσεις, ξέροντας κι η ίδια πόσο λίγο ελκυστικό είναι το μοντέλο κοινωνίας που υποτίθεται ότι επιδιώκει το ΚΚΕ, παρέλειψε να μας το υπενθυμίσει. Το κόμμα θα επιβιώσει! Μέσα στην κρίση ίσως και ν’ αυξήσει τις δυνάμεις του. Όχι έξαλλα πράγματα, εκτός ελέγχου!

Στο άλλο κόμμα που (όπως λέει ο Δ. Μπίρμπας) ο αριστερός ευρωπαϊσμός μάχεται με τον ευρωπαϊκό αριστερισμό, δεν βρήκαν χρόνο να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα. Την Κυριακή θα συσκεφθούν, αλλά η ημερήσια διάταξη έχει τόσα θέματα που δεν το βλέπω να προλαβαίνουν.

Στο μεταξύ ο Αλαβάνος ζητάει να φύγει εδώ και τώρα η κυβέρνηση. Και να έρθει ποιος; Κάτι για επιτροπές λέει. Δηλαδή ωρίμασαν οι συνθήκες; Πάμε για τα σοβιέτ;

Από την άλλη ο Τσίπρας ζητάει δημοψήφισμα (για να πέσουν τα spreads προφανώς) και μας λέει ότι το ΔΝΤ δεν είναι η μοναδική λύση. Προφανώς την άλλη λύση θα μας την πει προσεχώς.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ομοψυχίας, διαβάζω το άρθρο του κ. Δραγασάκη στην Αυγή. Στην ερώτηση  …τώρα η αριστερά τι προτείνει ως λύση; Απαντά: α) παραγωγική ανασυγκρότηση και δημοσιονομική εξυγίανση, β) ένα τολμηρό άνοιγμα σε νέες αγορές και γ) το ευρωπαϊκό χαρτί…."ολοένα και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι το ευρώ έχει εγγενή προβλήματα, του λείπουν οι θεσμοί δανεισμού τελευταίας καταφυγής, του λείπουν οι θεσμοί υποστήριξης έναντι των κερδοσκόπων. Βλέπουμε σιγά - σιγά σήμερα να ακούγονται φωνές υπέρ της Ελλάδας, όχι επειδή ξαφνικά άλλαξαν γνώμη για την Ελλάδα, αλλά επειδή βλέπουν ότι η διάσωση του ευρώ προϋποθέτει διάσωση της Ελλάδας."

Με συγχωρείτε, εμένα δε μου φαίνονται παράλογα αυτά που λέει, αν και δεν πιστεύω ότι είναι επαρκή. Πρωτίστως όμως έχω απορίες: Ο κ. Δραγασάκης λέει κάτι πολύ διαφορετικό από τον ΓΑΠ; Τους κ. Τσίπρα και Αλαβάνο τους άκουσε; Που κολλάνε τα δημοψηφίσματα και οι αγώνες; Η τάση στην οποία ανήκει στο Συνασπισμό συμφωνεί με αυτά; 

Ή μήπως όπως λέει ο Μπίρμπας: "Ο εκχυδαϊσμός και η συλλήβδην απόρριψη της έννοιας της «προγραμματικής αντιπολίτευσης», με υμνολόγιο στη «δομική αντιπολίτευση», έχει στον πυρήνα του την αριστεριστική θεώρηση της μεταρρυθμιστικής ματαιότητας και της αποδοχής των διαψευσμένων ιστορικά αντιλήψεων του  «μαρξίζοντος στρουκτουραλισμού του γεωτρύπανου»".

Πάντως, είναι απορίας άξιον γιατί ο κόσμος με τέτοια σαφή πολιτική και  τέτοιες λαμπρές προοπτικές δεν βγαίνει στο δρόμο. Η αριστερά έκανε ότι μπορούσε. Τώρα ελπίζει στο βολονταρισμό των πολιτών, την ευαισθησία των αναρχοαυτόνομων και το θεό της Ελλάδας που πάντα κάνει κάτι την τελευταία στιγμή. Ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση την κρατική επιχορήγηση θα συνεχίσουν να την παίρνουν. Για να μην είναι εξαρτημένοι!

Ναι, ο κόσμος είναι αγανακτισμένος με όλα αυτά και βράζει στο ζουμί του. Φοβάμαι όμως ότι αν και όταν βγει στο δρόμο θα είναι για να σαρώσει όλο το ανεπαρκές πολιτικό σκηνικό. Και δεν είμαι  καθόλου σίγουρος ότι αυτό που θα προκύψει θα είναι καλύτερο και όχι κανένας έλληνας Μπερλουσκόνι συνοδευόμενος από ορδές ακροδεξιών.

Υπάρχει άραγε καιρός για ανασύνταξη; Για να σώσουμε τα κρυμμένα τιμαλφή!