Το μάρμαρο

Ακούω με ενδιαφέρον την άποψη ότι η πανηγυρική εγκατάλειψη οποιασδήποτε ιδέας για επαναδιαπραγμάτευση των όρων της δανειακής συμβάσεως αποτελεί εξαπάτηση των ψηφοφόρων των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης. 

Από την άλλη μεριά ακούω εκ μέρους της κυβέρνησης την άποψη ότι οι ψηφοφόροι εντέλλονται  την παραμονή έναντι οιασδήποτε θυσίας στο ευρώ. 

Φοβάμαι ότι δυστυχώς οι δεύτεροι μάλλον έχουν δίκιο παρόλο τον κυνισμό τους. Οι ψηφοφόροι έχουν τεράστια εμπειρία εξαπάτησης από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις που έχουν περάσει από αυτόν τον τόπο ώστε να μην δικαιούνται να προσποιούνται τους εξαπατημένους ως άλλες μωρές παρθένοι. Ήξεραν ότι δεν πρόκειται να γίνει καμία επαναδιαπραγμάτευση. Μπορεί να εκβιάστηκαν και μάλιστα αισχρά, αλλά ήξεραν πολύ καλά τι μπορούν να περιμένουν. Τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουν το μάρμαρο. Και δεν το ήξεραν μόνο αυτοί, το ήξεραν και τα αντιμνημονιακά κόμματα, άλλωστε το έλεγαν προεκλογικά. Τι μπορεί να κερδίσει κανείς άραγε από τον ηθικολογικό έλεγχο των πολιτικών του αντιπάλων; Στις συνθήκες κατάρρευσης που ζούμε μάλλον λίγα, άσε που δεν είναι ευχάριστο σε κανένα να του θυμίζεις τα σφάλματά του!

Άλλο είναι το ζήτημα: ο λογαριασμός δεν βγαίνει και δεν βλέπω τι θα μπορούσε ν’ αλλάξει αυτή την κατάσταση.