Η κ. Κούλα

Είναι ενδιαφέρουσα η επικρότηση σημαντικών στοιχείων ή και του συνόλου της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας από μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, ακόμα και από αυτούς που κατά κύριο λόγο πλήττονται από την εφαρμογή της. Το λέει και η κ. Κούλα που δουλεύει συμβασιούχος στο ΚΕΠ Γαλατσίου. Αισθάνεται ένοχη που προσελήφθη με μέσον στο δημόσιο και που παίρνει όσα λεφτά παίρνει. Τη στραβοκοιτάει και ο γείτονας που είναι άνεργος και που θα ήθελε πολύ να είναι στη θέση της με μέσον ή χωρίς, όπως ακριβώς θα τον στραβοκοίταζε κι αυτή αν ήταν αλλιώς τα πράγματα. 

Αλλά αν οι παραπάνω στάσεις χρήζουν ψυχοκοινωνιολογικής προσέγγισης, τι να πει κανείς για τους "αριστερούς" πολιτικούς φορείς που ανακάλυψαν επιτέλους την ομορφιά και την αναγκαιότητα του ιδιωτικού έναντι του κοινωνικού, τα θέλγητρα του καπιταλισμού χάριν των οποίων δεν πειράζει να απεμπολήσουμε και λίγα δικαιώματα, να χρησιμοποιηθεί και λίγη καταστολή.  

Το μέλλον είναι ιδιωτικό! Όλα τ' άλλα είναι παράλογα, οπισθοδρομικά, αντιαναπτυξιακά, εθνικά επικίνδυνα και μάλιστα εξ' ορισμού. Αυτά τα πράγματα δεν χρήζουν αποδείξεως! Κι' αν φτάσαμε ως εδώ είναι γιατί δεν τα αποδεχτήκαμε πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά, πιο πειθήνια. Είναι γιατί είμαστε, εμείς οι πολλοί, διεφθαρμένοι μέχρι το κόκαλο. Κλέβαμε όλοι από λίγο και οδηγήσαμε αυτή τη χώρα στο χάος. Όπως η κ. Κούλα. Ότι και να έκαναν οι κυβερνήσεις μας ήταν επί ματαίω. Στραβομουτσουνιάζαμε και δεν έδενε το σιρόπι όπως θα έπρεπε. Πως να κυβερνήσεις ένα διεφθαρμένο λαό, ποτισμένο από οπισθοδρομικές ιδεοληψίες περί κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων; Νομίζω κάπως έτσι το έθεσε και ένας πρώην πρωθυπουργός μας. Και είχε δίκιο! Και δεν έφτανε αυτό, παρασύραμε και εκείνους τους άμοιρους Ιταλούς, Ισπανούς, Πορτογάλους κλπ που δεν έφταιξαν σε τίποτα. 

Κοντεύουμε να ανατινάξουμε την, κατά τα άλλα απολύτως ενάρετη, παγκόσμια οικονομία στον αέρα. Αν δούλευαν οι δημόσιοι υπάλληλοι τίποτα απ' αυτά δε θα συνέβαινε. Είναι απίστευτο τελικά τι ζημιά μπορεί να κάνει η κ. Κούλα. Οι εταίροι μας έχασαν πια την υπομονή τους με μας. Χρειάζονται επειγόντως διαρθρωτικές αλλαγές. Πρέπει ν' αλλάξουμε μυαλά. Χαλαρώστε κι' αποδεχτείτε τις με το χαμόγελο στα χείλη, αλλιώς το τέλος θα είναι αργό και βασανιστικό.

 Ή μήπως αυτό θα γίνει έτσι κι' αλλιώς; Για το καλό της πατρίδας πάντα!

Το μάρμαρο

Ακούω με ενδιαφέρον την άποψη ότι η πανηγυρική εγκατάλειψη οποιασδήποτε ιδέας για επαναδιαπραγμάτευση των όρων της δανειακής συμβάσεως αποτελεί εξαπάτηση των ψηφοφόρων των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης. 

Από την άλλη μεριά ακούω εκ μέρους της κυβέρνησης την άποψη ότι οι ψηφοφόροι εντέλλονται  την παραμονή έναντι οιασδήποτε θυσίας στο ευρώ. 

Φοβάμαι ότι δυστυχώς οι δεύτεροι μάλλον έχουν δίκιο παρόλο τον κυνισμό τους. Οι ψηφοφόροι έχουν τεράστια εμπειρία εξαπάτησης από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις που έχουν περάσει από αυτόν τον τόπο ώστε να μην δικαιούνται να προσποιούνται τους εξαπατημένους ως άλλες μωρές παρθένοι. Ήξεραν ότι δεν πρόκειται να γίνει καμία επαναδιαπραγμάτευση. Μπορεί να εκβιάστηκαν και μάλιστα αισχρά, αλλά ήξεραν πολύ καλά τι μπορούν να περιμένουν. Τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουν το μάρμαρο. Και δεν το ήξεραν μόνο αυτοί, το ήξεραν και τα αντιμνημονιακά κόμματα, άλλωστε το έλεγαν προεκλογικά. Τι μπορεί να κερδίσει κανείς άραγε από τον ηθικολογικό έλεγχο των πολιτικών του αντιπάλων; Στις συνθήκες κατάρρευσης που ζούμε μάλλον λίγα, άσε που δεν είναι ευχάριστο σε κανένα να του θυμίζεις τα σφάλματά του!

Άλλο είναι το ζήτημα: ο λογαριασμός δεν βγαίνει και δεν βλέπω τι θα μπορούσε ν’ αλλάξει αυτή την κατάσταση.

είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα..

Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει. Αυτή η Ευρώπη είναι που ονειρευόμασταν πάντα. Μια Ευρώπη του πολιτισμού και των λαών. Χωρίς τις εχθρότητες, την καχυποψία και τα στερεότυπα του παρελθόντος να βγαίνουν απ' το συρτάρι μόλις παρουσιάζεται οποιοδήποτε πρόβλημα.

Δεν ξέρω αν θα αντέξει το ευρώ και η νομισματική ένωση στο μέλλον, εκείνο που φοβάμαι είναι ότι αν δεν υπάρξουν διαφορετικές πολιτικές εκείνη που δεν θα αντέξει είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ας μην ανησυχούν οι φίλοι αμερικανοί, δεν χρειάζεται η προσχώρηση της Τουρκίας για να διαλυθεί η Ευρώπη. Τελικά έφτανε μόνο η προσχώρηση της Ελλάδας.