τώρα σωθήκαμε...

Πολύ φοβάμαι ότι τελικά θα μας “σώσουν” από τη χρεωκοπία! Πρώτα οι Γερμανοί που ανησυχούν, μετά οι Αμερικάνοι, ο Σαρκοζύ, ο Μπερλουσκόνι, ο Βγενόπουλος και πάει λέγοντας.

Από την πανστρατιά που κήρυξε ο ΓΑΠ δεν θα μπορούσε να λείπει ο ΣΥΝ.

Η ΚΠΕ του Συνασπισμού κατάφερε στην τελευταία της συνεδρίαση να εστιάσει στα αίτια της κρίσης και να προτείνει διέξοδο: Κανένα στέλεχος του Συνασπισμού δεν θα μπορεί να εμφανίζεται στα ΜΜΕ περισσότερο από 4 φορές το μήνα! Εκείνος που παραβιάζει τον κανόνα θα παραδίδεται στην περιφρόνηση του λαού με δημόσια ανακοίνωση του κόμματος.

ασφαλής πρόγνωση

Στη θλιβερή επέτειο του πραξικοπήματος, κορυφώνεται η πίεση των «αγορών» για την προσφυγή στο ΔΝΤ με συνεχείς υποβαθμίσεις και δηλώσεις που οδηγούν σε συνεχή άνοδο των spreads, κάτω από τον καλλιεργημένο φόβο της αναδιάρθρωσης του χρέους και των απωλειών που μπορεί να προκύψουν για τους «επενδυτές». Όλα δείχνουν ότι έχουμε μπει σε κατηφόρα με σπασμένα τα φρένα που τελικά φαίνεται πιθανό να έχει τεράστιες, διαδοχικές (όχι μόνο οικονομικές) επιπτώσεις σε όλη την ευρωζώνη.

Ο οικονομικός πόλεμος είναι εδώ! Ζούμε τις μάχες προφυλακών στα πιο αδύνατα σημεία της μεθορίου.

Η κυβέρνηση που προέβλεψε κοντόφθαλμα και λάθος τουλάχιστον τρεις φορές πρώτα ότι τα μέτρα λιτότητας και μετά ότι η ανακοίνωση ή και η συγκεκριμενοποίηση των μέτρων «Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» θα αποκλιμακώσουν τα επιτόκια, στέκεται αμήχανη, χωρίς άλλη πολιτική διέξοδο, έχοντας παίξει όλα τα χαρτιά που είχε στην εξαρχής σημαδεμένη της τράπουλα.

Τώρα θα κάτσει στο τραπέζι με τους ειδικούς του ΔΝΤ να ακούσει τα μέτρα που πρέπει να πάρει του χρόνου ή και πιο γρήγορα, μέτρα που το πιθανότερο είναι να ανοίξουν κι αυτά μια τρύπα στο νερό καταλήγοντας στην πλήρη κατάρρευση.

Μην έχοντας άλλο αποδεκτό δρόμο ετοιμάζει την επικοινωνιακή της εκστρατεία: πώς να φορτώσουμε σε άλλους τις ευθύνες, πώς να ξεγελάσουμε τον κόσμο ώστε να έχουμε το ελάχιστο δυνατό πολιτικό κόστος από την μεγαλύτερη μεταπολεμικά ήττα. Με αυτά ασχολείται!

Ενώ θα έπρεπε να την απασχολεί (κι αυτήν και τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο) το πότε είναι καλύτερα και με ποιανού πρωτοβουλία θα πρέπει να γίνει η αναδιάρθρωση του χρέους (χωρίς να βάλουμε τα συμφέροντα των πιστωτών μας πάνω απ το δικό μας). Κι’ όμως, και τώρα και πάλι λίγοι!

Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

Όπως και στο πραξικόπημα του 67 ο κόσμος δεν αντέδρασε, ούτε καν οι οργανωμένοι! Ήξεραν πως τα κόμματα είναι χρεωκοπημένα στη συνείδηση του κόσμου. Και τι διδάγματα αντλήσαμε άραγε από εκείνη τη χρεωκοπία;

Σήμερα, πάλι ανοχύρωτοι, χωρίς όραμα ή έστω προτάσεις τακτικής τα κόμματα της αριστεράς αρκούνται στις καταγγελίες. Για τη διατήρηση του «μαγαζιού» αρκούν και οι καταγγελίες! Κάποιοι ψελλίζουν ιδέες, ο καθένας τις δικές του. Κάποιοι καλούν τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους, να διασώσει αυτός την ανεπάρκειά τους.

Χτες το βράδυ είδα την κ. Παπαρήγα στην τηλεόραση. Κουρασμένη και χωρίς επιχειρήματα, χωρίς λύσεις, ξέροντας κι η ίδια πόσο λίγο ελκυστικό είναι το μοντέλο κοινωνίας που υποτίθεται ότι επιδιώκει το ΚΚΕ, παρέλειψε να μας το υπενθυμίσει. Το κόμμα θα επιβιώσει! Μέσα στην κρίση ίσως και ν’ αυξήσει τις δυνάμεις του. Όχι έξαλλα πράγματα, εκτός ελέγχου!

Στο άλλο κόμμα που (όπως λέει ο Δ. Μπίρμπας) ο αριστερός ευρωπαϊσμός μάχεται με τον ευρωπαϊκό αριστερισμό, δεν βρήκαν χρόνο να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα. Την Κυριακή θα συσκεφθούν, αλλά η ημερήσια διάταξη έχει τόσα θέματα που δεν το βλέπω να προλαβαίνουν.

Στο μεταξύ ο Αλαβάνος ζητάει να φύγει εδώ και τώρα η κυβέρνηση. Και να έρθει ποιος; Κάτι για επιτροπές λέει. Δηλαδή ωρίμασαν οι συνθήκες; Πάμε για τα σοβιέτ;

Από την άλλη ο Τσίπρας ζητάει δημοψήφισμα (για να πέσουν τα spreads προφανώς) και μας λέει ότι το ΔΝΤ δεν είναι η μοναδική λύση. Προφανώς την άλλη λύση θα μας την πει προσεχώς.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ομοψυχίας, διαβάζω το άρθρο του κ. Δραγασάκη στην Αυγή. Στην ερώτηση  …τώρα η αριστερά τι προτείνει ως λύση; Απαντά: α) παραγωγική ανασυγκρότηση και δημοσιονομική εξυγίανση, β) ένα τολμηρό άνοιγμα σε νέες αγορές και γ) το ευρωπαϊκό χαρτί…."ολοένα και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι το ευρώ έχει εγγενή προβλήματα, του λείπουν οι θεσμοί δανεισμού τελευταίας καταφυγής, του λείπουν οι θεσμοί υποστήριξης έναντι των κερδοσκόπων. Βλέπουμε σιγά - σιγά σήμερα να ακούγονται φωνές υπέρ της Ελλάδας, όχι επειδή ξαφνικά άλλαξαν γνώμη για την Ελλάδα, αλλά επειδή βλέπουν ότι η διάσωση του ευρώ προϋποθέτει διάσωση της Ελλάδας."

Με συγχωρείτε, εμένα δε μου φαίνονται παράλογα αυτά που λέει, αν και δεν πιστεύω ότι είναι επαρκή. Πρωτίστως όμως έχω απορίες: Ο κ. Δραγασάκης λέει κάτι πολύ διαφορετικό από τον ΓΑΠ; Τους κ. Τσίπρα και Αλαβάνο τους άκουσε; Που κολλάνε τα δημοψηφίσματα και οι αγώνες; Η τάση στην οποία ανήκει στο Συνασπισμό συμφωνεί με αυτά; 

Ή μήπως όπως λέει ο Μπίρμπας: "Ο εκχυδαϊσμός και η συλλήβδην απόρριψη της έννοιας της «προγραμματικής αντιπολίτευσης», με υμνολόγιο στη «δομική αντιπολίτευση», έχει στον πυρήνα του την αριστεριστική θεώρηση της μεταρρυθμιστικής ματαιότητας και της αποδοχής των διαψευσμένων ιστορικά αντιλήψεων του  «μαρξίζοντος στρουκτουραλισμού του γεωτρύπανου»".

Πάντως, είναι απορίας άξιον γιατί ο κόσμος με τέτοια σαφή πολιτική και  τέτοιες λαμπρές προοπτικές δεν βγαίνει στο δρόμο. Η αριστερά έκανε ότι μπορούσε. Τώρα ελπίζει στο βολονταρισμό των πολιτών, την ευαισθησία των αναρχοαυτόνομων και το θεό της Ελλάδας που πάντα κάνει κάτι την τελευταία στιγμή. Ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση την κρατική επιχορήγηση θα συνεχίσουν να την παίρνουν. Για να μην είναι εξαρτημένοι!

Ναι, ο κόσμος είναι αγανακτισμένος με όλα αυτά και βράζει στο ζουμί του. Φοβάμαι όμως ότι αν και όταν βγει στο δρόμο θα είναι για να σαρώσει όλο το ανεπαρκές πολιτικό σκηνικό. Και δεν είμαι  καθόλου σίγουρος ότι αυτό που θα προκύψει θα είναι καλύτερο και όχι κανένας έλληνας Μπερλουσκόνι συνοδευόμενος από ορδές ακροδεξιών.

Υπάρχει άραγε καιρός για ανασύνταξη; Για να σώσουμε τα κρυμμένα τιμαλφή!

η 4η παράγραφος

Στις 7 Μαρτίου η “έγκυρη” εφημερίδα Το Βήμα άνοιξε ως κεραυνός εν αιθρία την συζήτηση περί ουσιαστικής άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, με ένα δημοσίευμα οι προθέσεις του οποίου θα μπορούσαν να ελεγχθούν.

Βεβαίως αυτή είναι διαχρονικά μια δημοφιλής συζήτηση στα καφενεία ή τις οικογενειακές συγκεντρώσεις, που γίνεται συγχέοντας την ασυνέπεια, την αναποτελεσματικότητα, την γραφειοκρατία και όλες τις άλλες αρετές του ελληνικού κράτους, μη εξαιρούμενου και του πελατειακού συστήματος με το θεσμό της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.

Η συνήθης επιχειρηματολογία έχει να κάνει με την ύπαρξη κακών, αργόμισθων ή και φαύλων υπαλλήλων που εκμεταλλεύονται την θέση τους για ίδια οφέλη, οχυρωμένοι πίσω από την μονιμότητα. Και βεβαίως θα ήταν παράλογο να λέγαμε ότι όλα τούτα δεν υπάρχουν! Υπάρχουν τόσο πολύ ώστε η υπεράσπιση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων να φαίνεται μια άχαρη υπόθεση. Οφείλονται όμως άραγε όλα αυτά στη μονιμότητα, και θα τα εξαλείψει μια ενδεχόμενη άρση της;

Η κριτική αυτή γίνεται κατά κύριο λόγο από εκείνους που δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι και ξεχνιέται μόλις διοριστούν οι ίδιοι ή μέλη της οικογενείας τους. Αλλά κυρίως συνδαυλίζεται τακτικά και από λαϊκιστικές εξάρσεις κυβερνητικών ή μη πολιτικών αναλόγως των συμφερόντων της στιγμής, την ώρα που οι ίδιοι και τα κόμματα τους έχουν διορίσει, διορίζουν και θα διορίζουν εσαεί πολύ περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από αυτούς που το σύστημα χρειάζεται, κυρίως σε θέσεις που δεν χρειάζονται, αφήνοντας κενές άλλες που είναι εντελώς απαραίτητες. Παρόλο δε το αντιθέτως εικαζόμενο, τα κόμματα της αριστεράς δεν υστερούν σε επιδόσεις στο μικρό μερίδιο της εξουσίας που τους ανατίθεται κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Η συζήτηση αυτή κρατάει τουλάχιστον εδώ και εκατό χρόνια, από τον καιρό δηλαδή που όπως γράφει ο καθηγητής του συνταγματικού δικαίου κ. Αντώνης Μανιτάκης στην χθεσινή Αυγή, ο Ελευθέριος Βενιζέλος την καθιέρωσε με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1911:

“ως δραστική αντιμετώπιση της κομματικής φαυλοκρατίας και ασυδοσίας, που επικρατούσε μέχρι τότε, σχετικά με τους διορισμούς και τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Κάθε πολιτική παράταξη που κέρδιζε τις εκλογές φρόντιζε να απολύει όλους τους υπαλλήλους που είχε διορίσει η προηγούμενη κυβέρνηση και να τους αντικαθιστά με τους δικούς της”.

Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η προφανής ασυνέχεια του κράτους αλλά όπως παρατηρεί και ο Φ. Κουβέλης: “Η αρχή της μονιμότητας αποτελεί βασικό στοιχείο της αρχής του κράτους δικαίου, προστατεύει τη νομιμότητα της λειτουργίας των διοικητικών οργάνων και τη μη εξάρτησή τους από την εκάστοτε κυβέρνηση”. (Εδώ θα προσέθετα και την εξάρτηση από τους άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης). Διότι ποιος υπάλληλος θα επιμείνει στην εφαρμογή του νόμου γνωρίζοντας ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να απολυθεί;

Η μονιμότητα λοιπόν έχει αναμφισβήτητα προτερήματα. Αλλά τι γίνεται με τις παρενέργειες της;

Αν ρίξετε μια ματιά στις προϋποθέσεις του νόμου 3528/2007 (Κώδικας Δημοσίων Υπαλλήλων) για την μονιμοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων, όσο και στους λόγους επιβολής πειθαρχικών ποινών συμπεριλαμβανομένης της οριστικής παύσης, θα δείτε ότι προβλέπονται όλα! Απλά δεν εφαρμόζονται! Αν εφαρμόζονταν δεν θα υπήρχαν αργόμισθοι ή φαύλοι και η εικόνα της δημόσιας διοίκησης θα ήταν άλλη.

Και ποιος έχει την ευθύνη που δεν εφαρμόζονται;

Πρωτίστως οι πολιτικοί προϊστάμενοι και ακολουθούν οι συνδικαλιστικές συντεχνίες που από πίσω τους έχουν τα κόμματα. Κι εδώ τα κόμματα της αριστεράς πρωτοστατούν στη συνωμοσία της σιωπής, τη συγκάλυψη, τη συνδικαλιστική διεκδίκηση λιγότερης εργασίας με την επίκληση του γράμματος του νόμου, την προαγωγή κατ' αρχαιότητα και όχι λόγω ικανοτήτων κλπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εφεύρεση της απεργίας-κατάληψης (δηλώνουμε ότι καταλαμβάνουμε το κτίριο και πάμε σπίτι μας χωρίς να χάνουμε ούτε το μεροκάματο!).

Αλλά για την μη εφαρμογή του νόμου φταίει η μονιμότητα;

Όσο ακριβώς φταίει το σύνταγμα για την πλημμελή εφαρμογή και των υπόλοιπων νόμων! Να καταργήσουμε το σύνταγμα;

Βεβαίως πανηγύρι θα έκαναν οι πολιτικοί μας (για τη σωτηρία της πατρίδος εννοείται) αν τους δίναμε τη δυνατότητα να απολύουν όποιον θέλουν για να προσλάβουν μετά όποιον άλλον θέλουν, τον οποίο μάλιστα θα έχουν έρμαιο των βουλήσεων τους. Απ' αυτό μας προστατεύει το σύνταγμα!

Έχει κανείς αμφιβολία ότι σε μια τέτοια περίπτωση, εκείνοι που θα απολυθούν θα είναι ανεξαρτήτως ικανοτήτων και επιδόσεων, εκείνοι που δεν έχουν προστάτες και κομματική στέγη;

Πιστεύει κανείς ότι οι υπηρεσίες προς τον πολίτη ή η αξιοπιστία των δημόσιων υπηρεσιών θα γίνουν καλύτερες με την άρση της μονιμότητας και τις απολύσεις που θα ακολουθήσουν;

Υπάρχει κανείς σήμερα που να πιστεύει ότι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας θα λυθεί με την άρση της μονιμότητας; Τη στιγμή που ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός είναι εκείνος που μας έχει οδηγήσει σε αυτή την κρίση; Την ώρα που αναθεωρείται και εγκαταλείπεται;

Η κυβέρνηση, μας λέει Το Βήμα και δεν διαψεύστηκε από κανένα, συσκέπτεται για το πως θα καταστρατηγήσει το σύνταγμα καταργώντας τις θέσεις των δημοσίων υπαλλήλων οπότε και θα μπορεί να τους απολύει. Αν όμως η κυβέρνηση δημιουργήσει νέες θέσεις στις οποίες θα μπορούσε να προσφέρει τις υπηρεσίες του ο απολυμένος είναι υποχρεωμένη να τον επαναπροσλάβει λέει το ΣτΕ. Θα δούμε λοιπόν μέχρι που μπορεί να φτάσει η δημιουργικότητα της σοσιαλιστικής μας κυβέρνησης.

Γιατί όπως λέει ο κ. Μανιτάκης: “όλα αυτά τα χρόνια, τους δημιουργήθηκε (στους δημοσίους υπαλλήλους) η δικαιολογημένη εμπιστοσύνη ότι το συνταγματικό τους δικαίωμα στη νομιμότητα δεν είναι δυνατόν να το θίξει ο κοινός νομοθέτης. Το πόσο δίκαιη και δικαιολογημένη είναι αυτή η πεποίθηση των εν λόγω υπαλλήλων είναι πιστεύω περιττό να αναλύσω. Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα επιχειρήσει το αντίθετο, το οποίο θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη”.

Η κυβέρνηση μας ωστόσο αντί να ασχολείται με τον τρόπο που θα βγάλει την Ελλάδα από την θέση στην οποία η ίδια και οι προκάτοχοι της έβαλαν, ασχολείται με την εύρεση του αποτελεσματικότερου και πιο ανώδυνου για την ίδια τρόπου για να περάσει αδιακρίτως όλα τα μέτρα που της προτείνονται από το ΔΝΤ, τους Γερμανούς ή οποιουσδήποτε άλλους. Μια κυβέρνηση που αρνείται να σκεφτεί οποιαδήποτε άλλη διέξοδο ακόμα κι όταν όλα δείχνουν ότι αργά ή γρήγορα θα φτάσει στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Μόνο που τότε θα έχει ήδη θυσιάσει τα ψήγματα εθνικής κυριαρχίας μαζί με τις ζωές της μεγάλης πλειοψηφίας των ελλήνων. Μια κυβέρνηση που εφαρμόζει μια ελληνική εκδοχή της επικοινωνιακής πολιτικής του Ομπάμα, τόσο προσφιλή άλλωστε στο ΠΑΣΟΚ: πολλά ωραία λόγια, λίγη ουσία.

Η διακυβέρνηση όμως μιας χώρας δεν είναι σήριαλ, ταξίδια, χειραψίες και χαμόγελα. Χρειάζεται στόχο και σχέδιο πειστικό και αποδεκτό από την πλειοψηφία. Γιατί αλλιώς μιλάμε για "ελέω θεού" διακυβέρνηση και για ανάγκη υπεράσπισης των αυτονόητων δικαιωμάτων μας που δεν έχουμε εξ όσων γνωρίζω ενσυνείδητα απεμπολίσει με την ψήφο του Οκτωβρίου.

Για να μπορέσει όμως η κοινωνία και πρωτίστως η αριστερά να υπερασπιστεί τα αυτονόητα πρέπει να απαρνηθεί πρακτικές και να καταγγείλει φαινόμενα σαν κι αυτά που αναφέραμε παραπάνω, ώστε να έχει το ηθικό δικαίωμα να αντιταχθεί στην προφανή πολιτική τακτική της κυβέρνησης να στρέψει τον ένα εργαζόμενο εναντίον του άλλου. Και βεβαίως να υπερασπιστεί αποτελεσματικά το σύνταγμα σύμφωνα με την 4η παράγραφο της ακροτελεύτιας διάταξης του.

ήταν ένα μικρό καράβι

Φορτωμένοι όπως όπως σε ένα μικρό, αρχαίο και ταλαιπωρημένο καράβι που μπάζει νερά, με μόνη δύναμη κίνησης κάτι μισοσπασμένα κουπιά, ατενίζουμε όχι και τόσο μακριά ένα ταχύπλοο σκάφος “κερδοσκόπων” πειρατών να κατευθύνεται απειλητικά προς εμάς.

Οι ναύτες μας σαστισμένοι από τον καταιγισμό αντιφατικών διαταγών και πληροφοριών στέκονται ανίκανοι να αποφασίσουν αν πρέπει να βγάλουν τα νερά ή να τραβήξουν κουπί με όλες τους τις δυνάμεις στην κατεύθυνση που κινείται το καραβάκι, όπου το μόνο που διαφαίνεται είναι μια ξέρα, ή πρέπει να πετάξουν τον καπετάνιο στη θάλασσα όπως τους προτρέπουν κάποιοι από τους αριστερούς κωπηλάτες. Κανείς ωστόσο, ούτε οι δεξιοί ούτε οι αριστεροί κωπηλάτες δεν έχουν να προτείνουν κάποια άλλη ελκυστική διέξοδο.

Το αίμα μας δεν θα χυθεί για τα σκουπίδια σας

Αναδημοσιεύω από τη σημερινή Αυγή αυτούσιο το άρθρο:

Καθόλου δεν με ενδιαφέρει αν θα υπάρξει ή όχι πειστική "ανάληψη ευθύνης" για τις "παράπλευρες απώλειες" στα Πατήσια, όπου ένας 15χρονος Αφγανός δολοφονήθηκε, η μικρότερη αδελφή του βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο να τυφλωθεί, η μητέρα τους τραυματίστηκε και συνολικά μία οικογένεια διαλύθηκε, αναζητώντας μετά το ξερίζωμα από τη χώρα της τη δική της Ιθάκη στην "ασφαλή" και "φιλόξενη" Δύση!

Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι "παράπλευρη απώλεια", δεν είναι "στολή", δεν είναι "αριθμός"

δεν ξοφλήσαμε ακόμη

Οι δίδυμοι υπερατλαντικοί θεματοφύλακες των δικαίων των αγορών, ήτοι: η Wall Street Journal και οι Financial Times αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση αν όχι και με απογοήτευση το σχέδιο στήριξης της Ελληνικής οικονομίας από την Ευρώπη. Μα θα πείτε δεν ξοφλήσαμε ακόμα; Και τότε προς τι οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης;

Όχι λένε οι “αγορές”, πολύ αμφιβάλουμε! Εντάξει θα βρείτε λεφτά τώρα να πληρώσετε τις τρέχουσες υποχρεώσεις σας προσφεύγοντας στη συμφωνία, αλλά μελλοντικά θα πτωχεύσετε. Πολύ απλά γιατί δεν θα μπορέσετε να εφαρμόσετε τις “εξαρθρωτικές” αλλαγές που απαιτούνται ώστε να εξασφαλίσετε μια ανάπτυξη που να υπερκεράζει την διόγκωση του χρέους. Και πως να δημιουργήσετε ανάπτυξη σε καθεστώς αποπληθωρισμού και ύφεσης!

Ανοίγω μια μικρή παρένθεση εδώ για να παραθέσω την άποψη ενός φίλου που ασπάζομαι κι εγώ εντελώς: “αν ρωτούσαμε σήμερα τους υπουργούς της κυβέρνησης, πόσοι απ' αυτούς θα μπορούσαν να μας πουν τι είναι διαρθρωτικές αλλαγές;”. Θα άξιζε τον κόπο ένας δημοσιογράφος να τους πάρει με τη σειρά και να τους ρωτήσει να μας πουν. Φοβάμαι ότι και αυτοί ακόμα που ξέρουν θα περιοριστούν στην αναφορά του “ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων” που για κάποιο λόγο φαίνεται να είναι αποδεκτή. Κλείνει η παρένθεση.

Θα χρεοκοπήσουμε λοιπόν κατά τη γνώμη τους αργά ή γρήγορα. Μικρή σημασία έχει αν το πιστεύουν ή το ελπίζουν μόνο. Το σημαντικό είναι το μήνυμα αυτής της αυτοεκπληρούμενης προφητείας προς τις αγορές: “μην αγοράσετε ελληνικά ομόλογα”, αφήστε τους να πάρουν τα λεφτά από τους Ευρωπαίους στο 5% που είναι ήδη υψηλότερο από αυτό που μπορεί να αντέξει μακροπρόθεσμα η Ελλάδα.

Εσείς αν είχατε λεφτά για να αγοράσετε ομόλογα ποιον θα ακούγατε τους Financial Times ή τον Πεταλωτή;

Δεν έχουμε δει λοιπόν το τελευταίο επεισόδιο του έργου ακόμα. Μάλλον πολύ απέχουμε.

Δύο ακόμη ενδιαφέρουσες απόψεις από τους Financial Times:

• “Η συμφωνία δεν προσφέρει ακριβώς μεγάλη ανάσα, παρά μόνο βραχυπρόθεσμα. Σύντομα θα γίνει προφανές ότι η συμφωνημένη δανειοδότηση είναι απλά μια μεταφορά πλούτου από την Αθήνα στο Βερολίνο-και όχι αντιστρόφως.”

Ναι βέβαια. Μόνο που δεν είναι μόνο προς το Βερολίνο. Φρόντισαν οι Γερμανοί και η Κυβέρνηση μας να μην σας αφήσουν έξω από το παιχνίδι μην ανησυχείτε! Μόνο προσέξτε να υπολογίσετε σωστά πόσο πρέπει να είναι το επιτόκιο ώστε τελικά να μην χάσετε:

• “Βέβαια, είναι σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας ότι η έννοια της χρεωκοπίας δεν σημαίνει ανεπανόρθωτη ζημιά. Υποθέτω ότι κάποιου είδους αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι απαραίτητη όπου οι κάτοχοι των ομολόγων θα δουν ένα ποσοστό να αφαιρείται από την ονομαστική αξία των καταθέσεών τους. Το 5% επιτόκιο μπορεί να αποτελεί ένδειξη του μεγέθους της αναδιάρθρωσης που έπεται.”

Ωπ! Να μια φράση ταμπού: αναδιάρθρωση του χρέους

Εντάξει αγαπητοί και αξιότιμοι κκ πρωθυπουργέ, υπουργοί, οικονομικοί σύμβουλοι της κυβέρνησης, παρατρεχάμενοι, διευθυντές τραπεζών κλπ. Οι αγορές σας επιτρέπουν να ψιθυρίζετε μεταξύ σας την πιθανότητα αναδιάρθρωσης του χρέους. Εκμεταλευτείτε το!

Όμως αν είναι να γίνει τελικά μήπως πρέπει να γίνει με τους δικούς μας όρους και την ώρα που θα επιλέξουμε εμείς;

Όλα τα σφάζει…

Αν η ρήση του Μάο «μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση» μπορεί να χαρακτηρίσει την στάση που έχει απέναντι στην κρίση ένα ολοένα και μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς, το ίδιο ισχύει εξ’ ολοκλήρου και για τα ΜΜΕ και ειδικότερα για την ιδιωτική τηλεόραση.

Για την αριστερά η καταγγελτική στάση και ο μαξιμαλισμός είναι παράδοση που συνήθως καλύπτει, μεταξύ πολλών άλλων, την ιδεολογική αποσάθρωση και την έλλειψη πολιτικών προτάσεων που να δίνουν κάποια στοιχειωδώς επεξεργασμένη και αποδεκτή προοπτική διεξόδου από την κρίση.

Για την ελληνική ιδιωτική τηλεόραση πρόκειται εξ ίσου για μια εδραιωμένη κατάσταση που δημιουργήθηκε αυτά τα 20 χρόνια σε καθεστώς πλήρους ασυδοσίας και σε διαρκή συνδιαλλαγή τόσο με την πολιτική εξουσία όσο και με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.

Αυτή ήταν βεβαίως σε μεγάλο βαθμό η κατάσταση των ΜΜΕ από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Η βασική ποιοτική διαφορά των τελευταίων ετών οφείλεται στην τεράστια δύναμη του μέσου της τηλεόρασης που άλλαξε εντελώς την κλίμακα παρέμβασης των ΜΜΕ στη νομή της εξουσίας μέσω της δυνατότητας χειραγώγησης της κοινής γνώμης.

Τα ‘κανάλια’ εξασκήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια ως άλλοι χαμαιλέοντες στην αλίευση τηλεθέασης  χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, γιατί όλα θεωρήθηκαν θεμιτά στο όνομα της ‘ελευθεροτυπίας’ και του ιερού δικαιώματος της ‘ενημέρωσης’ του πολίτη. Ποτέ ίσως οι λέξεις δεν είχαν μικρότερη σχέση με την πραγματικότητα.

Σε αυτά τα 20 χρόνια τα έχουμε δει όλα: από τεμαχισμένα πτώματα και διαπομπεύσεις  (πρόσφατα και εκπορνεύσεις), μέχρι αποπλεύσεις του πολεμικού στόλου live στην κρίση των Ιμίων. Όλα, φόνοι και εθνικά ζητήματα, τρομοκρατία, οικονομικά σκάνδαλα και προσωπική ζωή, σεξ και βία, χωράνε στο ίδιο καλάθι και αντιμετωπίζονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, για να επιβεβαιώσουν πανηγυρικά το ρητό του Marshall McLuhan «το μέσο είναι το μήνυμα».

‘Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω’ διαλαλούσαν οι μανάβηδες για τον εαυτό τους σε προηγούμενες δεκαετίες, προσπαθώντας να πείσουν ότι δεν φείδονται την ακεραιότητα κανενός καρπουζιού προκειμένου να αποδείξουν ότι είναι κόκκινα και γλυκά.

Οι δικοί μας έχουν προχωρήσει ένα(;) βήμα παραπέρα: Εδώ η χρήσιμη ιδιότητα είναι τα ‘καρπούζια’ να  μην είναι κόκκινα, αλλά άγουρα, άνοστα και μολυσμένα από φυτοφάρμακα και ορμόνες. Ει δυνατόν στην παραγωγή και εμπορία τους να εμπλέκονται και ασύδοτοι ‘κερδοσκόποι’ (να μια λέξη της μόδας! λες και ο καπιταλισμός τόσα χρόνια απεχθανόταν το κέρδος) που αδιαφορούν για την υγεία του πολίτη υπό την ασπίδα της ανεπάρκειας των κρατικών υπηρεσιών και με την ανοχή διεφθαρμένων πολιτικών. Φυσικά οι πολιτικοί αυτοί δεν κατονομάζονται σχεδόν ποτέ συγκεκριμένα (ε μη χαλάσουμε και την πιάτσα!) ενώ τα κόκκινα καρπούζια δεν μας αφορούν.

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια σύγχρονη 'εφαρμογή' του νόμου της εξέλιξης των ειδών που ο Δαρβίνος δεν μπορούσε να φανταστεί. Αυτή τη φορά εμείς, και τα παιδιά μας ιδιαίτερα, εξελισσόμαστε όχι κυρίως μέσω των αποδεκτών θετικών ιδιοτήτων και προτύπων, όπως γινόταν έστω και υποκριτικά όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά κατ’ αποκλειστικότητα μέσω των αρνητικών.

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΙΩΜΕΝΗΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ ΑΠΟΨΗΣ

Και αφού τα θετικά δεν προβάλλονται σχεδόν ποτέ ή προβάλλονται μόνο παραμορφωμένα, υπάρχουν μόνο τα αρνητικά που εθισμένοι να τα καταναλώνουμε μαζικά τα ζητάμε σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις για να διεγείρουμε την ήδη αμβλυμμένη αλλά νοσηρή μας περιέργεια.

Διαμορφώνονται έτσι νέα παρασιτικά πρότυπα που ακολουθούνται από ομάδες καθόλου ευκαταφρόνητες σε μέγεθος. Τα πρότυπο του τσαμπουκά, της μαγκιάς, της πονηριάς και της συνδιαλλαγής. Η ιδεολογία της συνωμοσίας του συστήματος και της γενικής ισοπέδωσης. Τα αναλώσιμα και περιθωριακά ινδάλματα («μοντέλα», «τραγουδιστές», ακόμη και κοινοί εγκληματίες). Η παγιωμένη (συχνά εξαγορασμένη) άποψη της παντελώς άσχετης τηλεοπτικής περσόνας που αποδίδει εύσημα ή κατακεραυνώνει την πολιτική, την τέχνη ή ακόμη και την επιστήμη.

Μερικά μόνο από τα ορατά αποτελέσματα που ενισχύθηκαν θεαματικά ως αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης μας, είναι η καλλιέργεια των ταπεινότερων και απεχθέστερων χαρακτηριστικών μας (αφού έτσι κάνουν όλοι!), η χαμηλή αυτοεκτίμηση (δεν είμαστε λαός! δεν υπάρχει κράτος!) το αίσθημα συλλογικής ανεπάρκειας (δεν αλλάζει τίποτα!), η αποπολιτικοποίηση (όλοι ίδιοι είναι!), η απάθεια και η ανοχή στα φαινόμενα διαφθοράς (όλοι τα παίρνουν!) και τελικά η απενοχοποιημένη συμμετοχή (τον ψήφισα, του τα έδωσα, τι να έκανα;).

Τα πράγματα που προβάλει η τηλεόραση συμβαίνουν μόνο όταν και μόνο επειδή υπάρχουν μπροστά οι τηλεοπτικές κάμερες. Άνθρωποι συγκινούνται, παθαίνουν υστερία ή εκστασιάζονται, διαδηλωτές φωνάζουν, τρομοκρατικές  ενέργειες επισυμβαίνουν, όλα μπροστά στο φακό μόλις αρχίσει η απευθείας μετάδοση.

Αλλά όλα αυτά δεν είναι καινούρια! Εκείνα που είναι καινούρια είναι η ελληνική χρηματοοικονομική κρίση και το σκηνικό που έχει δημιουργηθεί γύρω από την σχέση της κρίσης με τα Αμερικάνικα και Γερμανικά συμφέροντα, το ευρώ και το δολάριο. Μια κατάσταση που επιβάλλει ψυχραιμία, μέτρο και νηφαλιότητα από  όλους.

Ωστόσο, δεν έχει υπάρξει κακή είδηση, πεσιμιστική ανάλυση ή εμπρηστική δήλωση που να μην έχει αναπαραχθεί στο έπακρο, σε όλους τους τόνους και όλες τις ώρες της ημέρας. Δεν υπάρχει κανείς που να δίστασε προτού ρίξει λάδι στη φωτιά σε οποιαδήποτε στιγμή. Δεν ετέθη ποτέ κανένα όριο  και από κανένα. Όλοι έκαναν το πατριωτικό τους καθήκον απέναντι στην ενημέρωση. Ηρωικά και ανιδιοτελώς! Τι θαυμάσιο μέγεθος αυτά τα spreads!

Ένα καρπούζι κι η Ελλάδα, σάπιο και σκουληκιασμένο, κατάλληλο για την καταγγελία όλων των κερδοσκόπων και όλων των μεσαζόντων.

Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι τα ελληνικά ΜΜΕ συνέβαλαν αφενός στην ενίσχυση της εικόνας γενικευμένης αναξιοπιστίας της χώρας και αφετέρου στην χειραγώγηση του λαού μέσα από την συστηματική τρομοκράτησή του; Δεν υπάρχει μέτρο που να θέλει να πάρει η κυβέρνηση ή το ΔΝΤ και να μην έχει προετοιμαστεί επαρκώς από τα ΜΜΕ.

Ίσως να χρεοκοπήσουμε και ίσως να πάθουμε και κατάθλιψη, αλλά σ’ αυτό το μεταξύ θα είμαστε ενημερωμένοι μέχρις αηδίας!

Ασφαλώς δεν εισηγούμαι την λογοκρισία των ΜΜΕ ούτε έχω αυταπάτες για το ρόλο τους. Λέω απλώς ότι, όπως σε όλα τα ζητήματα σε αυτή τη χώρα, έχουμε ανάγκη από δύο πράγματα: α) απλούς θεσμικούς κανόνες δημοκρατικού ελέγχου και β) αξιόπιστο μηχανισμό διαφανούς εφαρμογής τους. Αλλά αν δεν επεξεργαστεί και δεν ζητήσει η αριστερά τέτοιους κανόνες, ποιος άλλος έχει συμφέρον να το κάνει;

Στις προηγούμενες δεκαετίες των ένδοξων αγώνων της που αναθυμάται και δικαίως η αριστερά, η δύναμη παρέμβασης της εκτεινόταν σε πολύ ευρύτερο πεδίο από εκείνο της στενής πολιτικής δράσης. Οι δημιουργικές της παρεμβάσεις συνόδευαν την κριτική στον πολιτισμό, την παιδεία, τα κοινωνικά πρότυπα….

Σήμερα; Μα κι η αριστερά μέρος του συστήματος είναι ακόμη κι όταν αυτάρεσκα αυτοαποκαλείται αντισυστημική, ζει και αναπνέει στα παρασκήνια και τα παράθυρα του τηλεοπτικού σκηνικού, επιλέγει πρόσωπα και συμπεριφορές με βάση την τηλεθέαση. Είναι άραγε αυτό που έχουμε ανάγκη σήμερα;

Σήμερα, ζούμε στον απόηχο της τεράστιας επιτυχίας της ευρωπαϊκής στήριξης της οικονομίας μας. Ανοχύρωτοι στον βομβαρδισμό, πληροφορηθήκαμε ότι είναι επιτυχία που θα δανειστούμε έναντι της ζωής των τρισέγγονων μας. Είναι επιτυχία; Δεν μπορεί, έτσι θα είναι!

εξαρθρωτικές αλλαγές για να μη γίνουμε βάρος...

Μαύρο Πάσχα πρέπει να πέρασε ο πρωθυπουργός και τα βασικά στελέχη του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης. Ενώ εμείς αμέριμνοι σουβλίζαμε το κοκορέτσι πιστεύοντας αφελώς ότι τα χειρότερα πέρασαν, εκείνοι σήκωναν το σταυρό του μαρτυρίου στο Γολγοθά των αγορών. Ευτυχώς κοντά τους βρίσκονταν άνθρωποι όπως ο κ. Καρατζαφέρης, ο κ. Σαμαράς, ο κ. Προβόπουλος, τα ιδιωτικά κανάλια, ο κ. Παπαδήμος της ΕΚΤ, σύσσωμο το ΔΝΤ, και πολλοί φιλέλληνες αναλυτές ξένων, ανεξάρτητων και μη διαπλεκόμενων (οφείλω να το τονίσω) εντύπων όπως οι Financial Times και η Wall Street Journal. Από κοντά και η αρχαία, εγκυρότατη και πάντα σταθερή στις απόψεις της, ελληνική εφημερίδα «Το Βήμα», που γράφει τον τελευταίο καιρό σελίδες αντάξιες της ιστορίας του συγκροτήματος (άμα έχεις τέτοιους φίλους...). Και αν ξέχασα κανένα ας με συγχωρήσει, είναι τόσο πολλοί αυτοί που μας νοιάζονται!

Α ναι, πρέπει κανείς να εξάρει επίσης την υπεύθυνη στάση της αριστεράς που, σχεδόν στο σύνολο της, φροντίζει να μην προτείνει καμία διέξοδο ή διεξόδους τόσο δημοφιλείς στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού ώστε οι όποιες αντιδράσεις να είναι σε πλαίσια ανεκτά. Η κυβέρνηση το εκτιμά και ανταποδίδει!

Λέγαμε λοιπόν ότι υπάρχει πρόβλημα, όπως εκτιμούν οι ειδικοί. Τα χειρότερα δεν πέρασαν! Δεν καταφέραμε να πείσουμε τις «αγορές» ότι θα συμμορφωθούμε και θα εφαρμόσουμε τα σκληρότερα μέτρα που έχει πάρει ποτέ ελληνική κυβέρνηση μετά τη μεταπολίτευση και πάντως τα σκληρότερα στην ευρωζώνη.

Και πώς να πείσουμε, αφού μεταξύ μας ούτε κι εμείς δεν το πιστεύουμε! Δεν πιστεύει κανείς ότι αυτά τα μέτρα θα λύσουν το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας αλλά όλες οι άλλες λύσεις μας φαίνονται πολύ βαριές.

Και τώρα βέβαια ανακαλύπτουν και οι αναλυτές (τους είχε διαφύγει) ότι αυτά τα μέτρα θα φέρουν πολύ μεγάλη ύφεση σε ένα πλαίσιο που θα μειώνει συνεχώς την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων χωρίς ταυτόχρονη αποκλιμάκωση των επιτοκίων δανεισμού. Το αποτέλεσμα θα είναι η πτώχευση λένε, αν όχι εφέτος, του χρόνου. Όλα αυτά δεδομένης της άρνησης ουσιαστικά της Γερμανίας να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα στη σύνοδο της 25ης Μαρτίου. Η μόνη άλλη λύση θα ήταν η έξοδος από το ευρώ (χαρά που θα κάνει η Γερμανία) και η υποτίμηση της νέας δραχμής.

Μα θα πει κανείς: Άλλες λύσεις δεν υπάρχουν; Και βέβαια, Ο κ. Προβόπουλος προτείνει, επιτάχυνση των εξαρθρωτικών αλλαγών και «αναπτυξιακά» μέτρα όπως: απελευθέρωση σοκ της αγοράς! Ένα έχω μόνο να του ψέξω: αυτός ο άνθρωπος είναι λίγο αργός και αναποφάσιστος. Άργησε να ενημερώσει για το ύψος του ελλείμματος, άργησε να προτείνει μέτρα λιτότητας, τώρα θέλει άλλα.. Πέστα όλα άνθρωπε μου από την αρχή στον ΓΑΠ, έχει κατανόηση ο άνθρωπος, μην τον αφήνεις χαμένο στον στοχασμό του. Παρασύρεται λόγω jet lag παρακολουθώντας τον αδερφό του να κάνει τούμπες για την Ελλάδα! Τι καλά παιδιά! Έχουν θέσει το επώνυμο τους στην υπηρεσία της χώρας (αχάριστοι!).

Από την άλλη η κυβέρνηση ήδη προετοιμάζει από καιρό (όπως αποκάλυψε κατ' αποκλειστικότητα το Βήμα από τις αρχές Μαρτίου, αλλά τα άλλα ΜΜΕ ήταν κακόπιστα απέναντι του  (ζηλεύουν!))  την μείωση των δαπανών του δημοσίου μέσω των απολύσεων μερικών εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Ο κ. Πάγκαλος έχει βρει και τρόπο να ξεπεράσει τα όποια συνταγματικά κωλύματα και η κυβέρνηση έχει και την αρωγή του Βήματος στο συγκεκριμένο θέμα (αμ πως!).
Υπάρχουν βέβαια και οι απαίδευτοι στην διαλεκτική των αντιφάσεων που θα πουν ότι ένα τέτοιο μέτρο θα οδηγήσει σε περαιτέρω εμβάθυνση της ύφεσης. Ένα έχω να τους πω: δείξτε εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, τον πολιτικό κόσμο και τους τεχνοκράτες. Αυτοί δεν μας έφεραν ως εδώ; Έ αυτοί θα μας πάνε και παραπέρα! (Μην βωμολοχείτε)

Εγώ συμφωνώ απολύτως με το μέτρο και προτείνω δημιουργικά να αρχίσουμε από τους παπάδες. Τι; Δεν εννοεί αυτούς η κυβέρνηση; Αλλά εννοεί κάτι κακομοίρηδες που μετατράπηκαν οι συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου μετά από χρόνια κοροϊδίας ταυτόχρονα από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ; Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό για τον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Βεβαίως επείσθην τόσο από τον προοδευτικό δημοσιογράφο κ. Στ. Θεοδωράκη όσο και από τον επαναστάτη κομμουνιστή κ. Τσίπρα ότι ο σημερινός αρχιεπίσκοπος είναι πεφωτισμένος, αλλά ρε παιδιά μας έρχεται ακριβά. Ας πάρουμε έναν αφώτιστο δε πειράζει!

Μόνοι και απομονωμένοι κάτι αγράμματοι και ημιμαθείς επιμένουν να πιστεύουν πως δεν είναι στραβός ο γιαλός και πως όσο η παιδεία, η γνώση, η υγιής επιχειρηματικότητα, η διαφάνεια, η αξιοκρατία και η απόδοση δικαιοσύνης θα βρίσκονται υπό διωγμό από νόμους, εγκυκλίους και όργανα, η χώρα αυτή δεν έχει μέλλον γιατί η ηθική πτώχευση είναι χειρότερη από την οικονομική.

Γι’ αυτούς έχω να προτείνω και άλλα δημιουργικά μέτρα που έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία στο παρελθόν. Ας πούμε εκεί στα ταξίδια του ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει θέσεις στο εξωτερικό για ημι-ειδικευμένο εργατικό δυναμικό ώστε ταυτόχρονα και να μειωθεί η ανεργία και να αυξηθεί το μεταναστευτικό συνάλλαγμα; Δεν βλέπω άλλη λύση.

Άχθος αρούρης, Δεν αντέχει άλλο το βάρος μας αυτή η χώρα!

Και ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα!

Υ.Γ. Εκείνος ο παρεξηγημένος και αδικημένος άνθρωπος ο πρώην πρωθυπουργός αναγκάστηκε να ξενιτευτεί το Πάσχα στην Τοσκάνη. Μη φοβάσαι Κώστα, κάποια μέρα θα αναγνωριστεί το έργο σου!

ο δρόμος... back to the future

Ταξιδεύοντας στην «Ολυμπία Οδό» (στο εξής Ο-Ο) αισθάνεσαι τόσο οικεία και ταυτόχρονα σαν να βρίσκεσαι ήδη στο μέλλον.

Όχι δεν εννοώ τα εκκλησάκια στις άκρες του πρώην εθνικού ‘δρόμου’, ούτε τις λακκούβες, τα σαμάρια, τις επικίνδυνες στροφές, τις αυθαίρετες ταμπέλες με το άκρως διεγερτικό περιεχόμενο, την ρομαντική βραδινή συσκότιση, τόσο απαραίτητη σε απονενοημένες πράξεις πάθους όπως είναι το να επιμένεις να οδηγείς σε αυτό το ‘δρόμο’.