στην αναμπουμπούλα

Παρακολουθώ με αυξανόμενη ανησυχία την εντεινόμενη δραστηριοποίηση για τα θέματα του περιβάλλοντος και της "πράσινης ανάπτυξης". Και λέω με ανησυχία γιατί στο παρελθόν οι φόβοι μου ότι ένας καθόλα ευγενής στόχος θα καταλήξει σε τραγωδία, χωρίς μάλιστα κάθαρση, επιβεβαιώθηκαν σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις.

Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα αλήστου μνήμης επιμορφωτικά σεμινάρια που εκπαίδευσαν όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης γνώσης; Τα προγράμματα περιφερειακής ανάπτυξης που έγιναν παιδικές χαρές και οι οποίες αμέσως μετά αφέθηκαν να καταστραφούν; Τις αναπτυξιακές επενδύσεις "φούσκα" ή τα ερευνητικά προγράμματα μαϊμού; Δεν υπάρχει τέλος σε αυτή τη λίστα και αγγίζει όλες τις πλευρές της ζωής αυτής της χώρας συμπεριλαμβανομένων φυσικά της άμυνας, του πολιτισμού, της παιδείας, της εκκλησίας, των ΜΚΟ.... Δεν είναι λοιπόν μόνο οι προσφάτως διαμαρτυρόμενοι αγρότες που δεν χρησιμοποίησαν τις επιδοτήσεις για να εκσυγχρονιστούν. Ίσως, λέω εν τη αγνοία μου, αυτοί να είναι και οι πιο αθώοι.

χασάπη γράμματα

Ο ένας μετά τον άλλο οι διεθνείς εκδοτικοί οίκοι διακόπτουν την online πρόσβαση των Ελληνικών Πανεπιστημίων στα περιοδικά τους επειδή δεν έχουν πληρωθεί. Στα περιοδικά αυτά δημοσιεύονται τα αποτελέσματα των προσπαθειών των ερευνητών όλου του κόσμου, φυσικά και των ελλήνων, σε όλους τους τομείς της επιστήμης. Χωρίς αυτά η ερευνητική προσπάθεια, που είναι έτσι κι' αλλιώς δύσκολη από την ελλιπέστατη χρηματοδότηση, γίνεται πάρα πολύ δυσκολότερη. Ξαναγυρνάει σε άλλες εποχές. 

Θα πείτε 'εδώ καιγόμαστε, τα περιοδικά μας μάραναν'. Θα θυμήσω απλά ότι παλαιότερες γενιές ελλήνων μπορεί να άφηναν τα παιδιά τους χωρίς παπούτσια δεν τα άφηναν όμως χωρίς βιβλίο. Επιβάλαμε στα παιδιά μας το πανεπιστήμιο ως μοναδική διέξοδο, τώρα πρέπει να στηρίξουμε έμπρακτα την επιλογή μας.

Μπορεί πράγματι να χρειάζονται περικοπές, μπορεί ακόμα και να μην υπάρχει τρόπος να κατανεμηθούν δίκαια, κανείς ωστόσο δεν δικαιούται να κάνει περικοπές χωρίς να καταλαβαίνει τι ακριβώς περικόπτει.

Πτωχή πλην Τίμια

Μεγάλωσα σε μια χώρα που μας έλεγαν ότι είναι πτωχή πλην τίμια. Οι άνθρωποι δούλευαν σκληρά και είχαν ελάχιστα πράγματα. Μερικοί δεν είχαν ούτε κι αυτά κι αναγκάζονταν να παρατάνε τα χωριά τους και να σκορπίζουν στον κόσμο. Γιατί η πατρίδα τους τους έδιωχνε, να πάνε να δουλέψουνε για άλλα αφεντικά. Αυτά τα ίδια αφεντικά που απορούν για την κατάσταση της Ελλάδας και το βρίσκουν ανήκουστο να τους κοροϊδεύουμε. Αυτοί βλέπετε δεν κοροϊδεύουν κανένα και κυρίως δεν μας έχουν κοροϊδέψει ή βλάψει ποτέ!

μεγαλοφυές

Διαβάζοντας τις σημερινές κυριακάτικες εφημερίδες διαπίστωσα έντονη τη στροφή της κοινωνίας μας στην αυτοκριτική. Οι έλληνες δημοσιογράφοι, σαν ευαίσθητοι δέκτες, φυσικά πρωτοστατούν. Διαβάζω για ΜΚΟ που το μόνο που έκαναν ήταν να εισπράτουν λεφτά από το κράτος (μεταξύ τους και η φιλόπτωχος αδελφότης κυριών Κομοτηνής! τσ τσ τσ!), για στατιστικές της εκπαίδευσης που ήταν λάθος και άρα αφήνουν τρελλά περιθώρια για οικονομίες (αντιδραστικές υπερβολές!), για αγροτικό τηλεοπτικό κανάλι που έχουμε(;) και έχει χρηματοδοτήσει μερικές δεκάδες συναδέλφους τους (ναι δημοσιογράφους).

Τι πράσινη, τι κόκκινη...

Διαβάζω στην χθεσινή (Κυριακάτικη) ελευθεροτυπία δύο ενδιαφέροντα άρθρα. Το ένα του Δ. Παπαμαντέλλου για την ενδεχόμενη (;) πράσινη  (;) ανάπτυξη (;). Διερμηνεύω, ίσως αυθαίρετα: Ξεκινώντας με την υπόθεση ότι υπάρχει ειλικρινής πρόθεση και δεν πρόκειται για αδειανό πουκάμισο. Αν είναι όλη η ιστορία να γίνει όπως πάντα και όπως με όλα τα πράγματα σε αυτή τη χώρα, τότε δεν έχει και πάρα πολύ νόημα. Αν είναι πάλι να αγοράσουμε τεχνολογία ως συμπλεγματικοί ιθαγενείς και κουτοπόνηροι μεταπράτες, χωρίς να δώσουμε καμιά ευκαιρία, έστω συμμετοχής, στις δυνάμεις αυτού του τόπου, τότε τι πράσινη, τι κόκκινη! Οι ίδιοι κατασκευαστές, οι ίδιοι μεσάζοντες, οι ίδιοι επενδυτές, οι ίδιοι χειροκροτητές, ακόμα χειρότερο μέλλον για τα παιδιά μας! Το δεύτερο της Αθηνάς Γκόρου με τον ευρηματικό τίτλο "Όταν οι άνθρωποι γίνονται νούμερα". Εδώ μας απασχολούν τα σοβαρά, τα βαθύτερα προβλήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν έχουμε καιρό για τεχνοκρατικές προσεγγίσεις.

Aγοραία απορία

"In an English satire of the last century, Gulliver, returning from the land of the Lilliputians where the people were only three or four inches high, had grown so accustomed to consider himself a giant among them, that as he walked along the streets of London he could not help crying out to carriages and passers-by to be careful and get out of his way for fear he should crush them, imagining that they were little and he was still a giant. He was laughed at and abused for it, and rough coachmen even lashed at the giant with their whips. But was that just? What may not be done by habit?" F. Dostoevsky

"πιστεύοντας ότι οι άλλοι είναι μικροί κι'αυτός ακόμα γίγαντας". Πόσο δίκαιο είναι να αρνούμαστε στους ανθρώπους (και στις κοινωνίες) την υπεράσπιση της εικόνας του εαυτού τους; Κι' όταν η εικόνα αυτή είναι αποκρουστική ή αυτοκαταστροφική ή απλά γελοία, πόσο δίκαιο είναι να τους αφήνουμε στην πλάνη τους; Ειδικά όταν γίνονται αντικείμενο αγοραίας εκμετάλλευσης. Και άραγε είναι σε θέση κανείς να τους βγάλει απ' αυτή την κατάσταση;

Απορώ με μένα

Όλα πήγαιναν καλά. Πολύ καλά! Προοδεύαμε και μάλιστα είχαμε από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης! Και ξαφνικά προέκυψε μια ατυχία και όλα ήρθαν τα πάνω κάτω. Αλλά παρόλο που μας επιτίθενται κάτι κερδοσκόποι θα τα καταφέρουμε με λίγες θυσίες.

Αρκεί να αυξήσουμε την φορολογία και να ψαλιδίσουμε λίγο τους ψηλότερους μισθούς. Και τότε, σαν από θαύμα, θα εξαφανιστούν οι κερδοσκόποι, θα αρχίσουμε να παράγουμε από βιολογικά λαχανικά μέχρι πράσινα αυτοκίνητα και οι τουρίστες μας θα απολαμβάνουν τις καλύτερες υπηρεσίες στον κόσμο.

Η χώρα όπου η παρακμή γεννάει αισθήματα ασφάλειας

Σε καιρούς δύσκολους. Ηθικά και σωματικά απροετοίμαστοι και συνεπώς σε διαρκή αναπόληση. Μέσα σε γενικότερη κατάρρευση καθησυχαστικών αξιών και σχέσεων, συναντηθήκαμε επιμελώς ατημέλητοι. Φορτωμένοι την παράλληλη διαδρομή μας προς λάθος κατεύθυνση, τα βαριά καθημερινά και ένα ικανό μέρος εφηβικών αναμνήσεων, φωτισμένων από την απόσταση του χρόνου. Ελπίζαμε ενδόμυχα να βρούμε μέρος της παλιάς αίγλης του σώματος, λίγη από την καθαρότητα του νου ή έστω την αλληλεγγύη που γεννούσε η προσδοκία του μέλλοντος. Ανακαλύψαμε ξεχασμένα σημάδια δυνάμεων που μας κρατούσαν μαζί κι' ύστερα εκείνα που μας απομάκρυναν ακόμα ζεστά, αν και σκονισμένα. Ήπιαμε, γελάσαμε πικρά, απορήσαμε, αποστασιοποιημένοι σε τροχιά εξόδου. Ξορκίσαμε το κακό και την μοναξιά -με πάθος-, ντυθήκαμε και φύγαμε. Πίσω στη χώρα όπου η παρακμή γεννάει αισθήματα ασφάλειας.